Zašto je to Konstantin uradio baš na ovom mjestu, a ne negdje na Sredozemnom moru, i dalje je tajna. Niš jeste Konstantinovo rodno mjesto, pa je logičnije da je tu sagradio hram, a ne ljetnikovac. Konstantin je bio veliki neimar i gradio je Naisus (Niš), Singidunum (Beograd), Sirmium (Sremsku Mitrovicu), Emonu (Ljubljanu) i Konstantinopolj (Istanbul).
Milanskim ediktom 313. godine nove ere dopustio je hrišćanima da ispovijedaju svoju vjeru, zbog čega je od obje hrišćanske crkve (pravoslavne i katoličke) proglašen za sveca. Iako je prihvatio hrišćanstvo, bio je vjernik Solarnog kulta.
Sve do vremena Konstantina Velikog i proklamovanja Milanskog edikta 313. godine područje Medije je bilo prepuno raznolikih kultova, narodnih vjerovanja i običaja. Hrišćanstvo je na specifičan način pomirilo dvije moćne magijske civilizacije, “starozavjetnu” atlantiđansku i “novozavjetnu” hiperborejsku, uzevši od obje mitološke obrasce. Srpski narod je zajedno sa Konstantinom bio u epicentru nove hibridne religije, razapet između zapadnog i istočnog hrišćanskog svijeta.
Konstantin Veliki je rođen u Nišu, od oca Flavija Konstancija iz Dardanije i majke Jelene, priproste gostioničarke srpskog porijekla. Deretić u svom djelu “Antička Srbija” Dardance smatra takođe protosrpskim narodom, koji su se u Dardanele, koji spajaju Evropu i Aziju, doselili još za vrijeme Nimrodovih osvajanja. Konstantin je kao moćan vladar osnovao Konstantinopolj baš na Dardanelima, vjerovatno da bi odao počast svom ocu.
Poslije osnivanja Konstantinopolja 330. godine, rimski car Konstantin je prebacio sjedište svoje vojne moći na kapiju Istoka. Dobro je poznato da je Konstantin za sve vrijeme svoje vladavine veličao Mitru, nepobjedivog boga sunca, koji se nalazio na kovanom novcu carstva sve do njegove smrti. Mitra i Apolon bili su državni kultovi, a vjera u hrišćanskog Boga i njegovog sina Isusa Hrista tek se pretvarala u religiju. Konstantin je shvatio da ima veliku šansu da ujedini mitove dvije velike civilizacije, Atlantide i Hiperboreje, u jednu religiju, prihvatljivu nepomirljivim stranama.
Atlantiđanska strana dolazila je do Konstantina i njegovih Rimljana preko brojnih mitova starih Jevreja. Sve te priče, od stvaranja svijeta preko Mojsija, Isaka do Jova, bile su uobličene u knjigama “Starog zavjeta”. Hiperborejski mitovi o Apolonu i Mitri, s druge strane, dolazili su sa sjevera – iz Vavilona i starog Irana. Apolon, koji je zakonodavac, zaštitnik ljudi i usjeva, iscjelitelj, bog pomorstva i bog smrti, dobio je ime od vavilonske riječi appulu (Vrata), odnosno iz imena hetitskog božanstva Apulunasa, zaštitnika kapija i ulaza, što je, pored ostalog, u Grčkoj bio Apolon. Apolon je preko Vavilona, Grčke sa kolonijama i Etrurije stigao na Apeninsko poluostrvo.
Apolonovo svetilište Apolinar, jedino u starom Rimu, i hram unutar njega, izgrađeno je i posvećeno 429. godine p.n.e. Bilo je posvećeno Apolonu Iscjelitelju u nadi da on može da ublaži zarazu koja je u to vrijeme vladala ovim dijelom Apeninskog poluostrva. Zvanično upražnjavanje Apolona kao nosioca kulta sunca u Rimskom Carstvu počelo je od vremena Oktavijana Avgusta, koji je, u okviru svoje vjerske reforme ustanovio kult Apolona kao jednog od najvećih rimskih bogova.
Zapravo, kult Nepobjedivog Sunca (Sol Invictus) bio je u rimskoj imperiji otjelovljen u persijskom bogu svjetla Mitri. Mitra, persijsko božanstvo svjetlosti, starije u odnosu na većinu ostalih rimskih božanstava, smatran je za sina persijskog božanstva Ahura Mazde. Mitra je pobijedio boga sunca Sola, te postao glavno solarno božanstvo.
Bog Sol bio je prihvaćen kao službeno božanstvo Rima u vrijeme Aurelijana, koji mu 274. godine diže hramove. Konstantin je naručio da se napišu nove knjige, “Novi zavjet”, u kome će se slaviti novo božanstvo Isus Hrist, ali s detaljima koji ga dovode u blisku vezu s Mitrom. Zaista, pisci tih knjiga bili su dobro upoznati sa Mitrinim životom.
Mitra ima dosta sličnosti s istorijskim Isusom: rodila ga je djevica 25. decembra u pećini i, poput Isusa, Mitra se na večeri oprostio od svojih 12 učenika i otišao Sunčevim kočijama bogovima. Od svojih sljedbenika Mitra je tražio visoki stepen moralnosti, insistirajući na najvećoj čistoti, askezi i čednosti obećavajući kao nagradu ljepši život poslije smrti, jer je on Spasilac čovječanstva. Svojim sljedbenicima Mitra daje napitak spravljen od vina i krvi bika, a u Hrićanstvu se izvodi ritual evharistija u kom je vino krv Hristova, a hljeb njegovo tijelo. Krštenje sljedbenika Mitre zaranjanjem u vodu ima svoju paralelu u hrišćanstvu. Učenje o jednom Bogu, dobru i zlu, besmrtnosti duše, slični su za obje religije.
Grci, koji su oduvijek bili dio Atlantiđanske tradicije, nikada nisu prihvatali persijanske mitove, dok su Rimljani prihvatili Mitrin kult, koji se širio cartvom u drugoj polovini drugog vijeka. Car Konstantin, nasljednik na mjestu cezara Galije i Britanije, poslije pobjeda nad Germanima i rimskim suparnikom Maksencijem posjetio je 310. godine Apolonovo svetilište u Galiji. Tada je usnio san u kom je vidio veliki krst i čuo riječi: “Pod ovim znakom ćeš pobijediti”.
Svečana sjednica rimske Kurije u čast Konstantina, oslobodioca Rima, održana je 25. decembra 312, na sam praznik rađanja Nepobjedivog Sunca (Sol Invictus). Konstantin je nastavio poštovanje rimskog običaja ustanovljavanja novih vladara na praznik Sol Invictusa tako što je 317. imenovao sinove Krispa i Konstansa cezarima upravo na ovaj dan.
Istovremeno, Konstantin na jednom kraju Rima podiže hrišćanske hramove, a na drugom postavlja kipove majke Kibele i boga Sunca – (Sol Invictusa).
Iako je za Hrišćanstvo učinio više nego iko, postavljajući ga za zvaničnu religiju imperije, Konstantin je do kraja ostao vjeran solarnim božanstvima. Bio je zapravo još jedan car zagonetne i zapravo nepriznate istorije Srba. Rimska Media je duša Mediane.
Upravo to je jedan od mogućih razloga za izgradnju Medijane gdje sunce, kažu mještani, ne sija, već svijetli. Kada se Medijana snimi iz vazduha, vidi se mozaik koji predstavlja figuru čovjeka u stojećem stavu, s raširenim rukama.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu