Možda će zvučati kliše u doba u kojem je fudbalsko naslijeđe u velikoj mjeri erodirano u korist saniranog komercijalizma, ali dok hodate kroz beskrajni tunel na stadionu Rajko Mitić, jasno je da stadion u obliku posude nije samo relikt prošlog doba, ono je onoliko moćno koliko anegdote tvrde. Ovim riječima je “Atletik” opisao tunel na stadionu “Rajko Mitić”.
Teren Crvene zvezde je pretrpio suptilnu modernizaciju posljednjih godina kako bi bio u skladu sa zahtjevima UEFA, ali jedina jedinstvena karakteristika koja ostaje uglavnom nepromijenjena je originalni tunel, izgrađen 1963. godine, koji vodi igrače na teren, piše u opširnom tekstu čuveni “Atletik”.
Šta ga čini tako jedinstvenim? Za početak, svlačionice su izvan stadiona i hodanje od njih do travnjaka je toliko dugo da, iako poluvrijeme traje uobičajenih 15 minuta, kada se u obzir uzme koliko je vremena potrebno da se sa terena dođe do zgrade, skraćuje se na 11.
Tako je Džejms Tavernije, kapiten Rendžersa, morao da vodi u ekipu od svlačionice do centra terena na “Marakani”. Odatle je 240 metara hoda do terena — daleko najduže u evropskom fudbalu. Rendžersu je bilo potrebno više od dva minuta da izađe iz tunela. Zatim su morali da pređu stazu za trčanje i prepešače polovinu dužine terena da bi se postrojili za himnu prije utakmice.
Aleksandra govori o „psihološkoj prednosti” koju jedinstveni tunel nudi igračima Crvene zvezde. Dok šetate, ubrzo postaje jasno zašto se na društvenim mrežama i dalje redovno pojavljuju snimci sa šetnje pred meč na „vječitom derbiju” protiv gradskog rivala Partizana.
Nagib tunela nadole odražava nagib betonskog postolja iznad, čineći da se osjećate kao da ulazite u amfiteatar. Struktura u obliku cijevi prekrivena je jarko crvenom bojom i psihodeličnim crveno-belim kovitlacima i motivima. Njegov plafon je toliko nizak da visoki igrači moraju povremeno da se nagnu naprijed da ne bi udarili glavom.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu