Dvadeset godina kasnije, bol njenih roditelja je ista.
Jednako je teško, jednako je bolno kao i prije 20 godina – neutješni su Radica i Miloje Ilić i ove godišnjice najcrnje tragedije koja je zadesila ovu porodicu.
– Nije se mučila mnogo, jedan geler joj je presjekao arteriju na vratu, za dva minuta je iskrvarila – bile su riječi koje su zauvijek promijenile živote njenih najmilijih, a naročito neutješnih roditelja, koji sa suzama u očima pričaju da bi danas njihova kćerka bila ljekar, a unuka imala 20 godina.
Ljiljanini roditelji su bili na selu kada su čuli da je Niš bombardovan, ali tragičnu vijest saznali su kada je sin došao da im je sopšti.
– Nema strašnije od toga da roditelj sahranjuje svoje dijete. Nama je taj 7. maj najcrnji dan u godini. Ljiljanu smo sahranili 11. maja u 11.30 časova, na dan i sat svog vjenčanja. Jezivo… Odjednom se prekine život u cvijetu mladosti, sa novim životom u sebi – riječi su neutješne majke.
– Ima u našem životu životne radosti… imamo sina i tri unuke, ali jedno je sigurno – Ljiljanino mesto… i pet unučeta da imamo… niko ne može da popuni – bolna je ispovijest oca Miloja.
Crni 7. maj
Tog 7. maja 1999. godine, nešto poslije 11 časova, NATO avioni zasuli su Niš kasetnim bombama, a crni bilans dana bio je 16 mrtvih, kao i 18 ranjenih, 100 oštećenih objekata i veliki broj automobila.
Osim pijace, zgrade Banovine i Tvrđave, gdje je bilo mnogo civila, meta je bila i bolnica, a projektili su pali na zgradu Patologije.
Bomba nije zaobišla ni ambulantu “12. februar“, kao ni parking Niš-ekspresa. Šteta je bila ogromna, veliki broj povrijeđenih, Nišlije u strahu, dok su ljekari davali sve od sebe u nemogućim uslovima da spasu one koji su imali šansu da prežive.
„Milosrdni anđeo“ toga dana nije se tu zaustavio, krenuo je i ka Beogradu, bombardovane su zgrade Saveznog MUP, Generalštaba Vojske Jugoslavije, Ministarstva odbrane, Vlade Srbije u Ulici Кneza Miloša, zgrada MUP Savski venac.
U 23.45 bombardovana je i Ambasade Kine u Beogradu, kada je poginulo troje kineskih državljana, a 20 ljudi je ranjeno. Dva puta u toku noći bombardovan je hotel “Jugoslavija”, a grafitnim bombama pogođena je elektrana u Obrenovcu.
Projektili su tog dana bačeni i na Frušku Goru, gađana je i rafinerija nafte u Pančevu…
Kasetni bombi i dalje ima
I 20 godina nakon NATO agresije, 2.5 miliona kvadratnih metara teritorije Srbije kontaminirano je od kasetnih bombi, a na još 150 lokacija nađene su avio-bombe i rakete velikog kalibra.
Od kasetnih bombi najčešće su stradali civili i to i dok su padala, ali i onda kada se teren čistio. Deminer Slađan Vučković upravo je jedan od povrijeđenih tokom jednog takvog rasčišćavanja.
– Bila je to 107. kasetna bomba, posljednja koju je trebalo da uništimo tog dana. Samo što sam se spustio i kleknuo, još je nisam ni dodirnuo, a ona je eksplodirala. Onda sam vidio da nemam desnu ruku, krv iz nje je liptala kao iz kabla…”
Ovim riječima opisao je nesrećni događaj penzionisani podoficir i nosioc ordena za hrabrost Slađan Vučković (52) iz Niša, koji je u aprilu 1999. godine u eksploziji kasetne bombe ostao bez obje ruke.
– Ne znam ni sam, neobjašnjivo je bilo kako sam ustao i potrčao iako mi je jedna noga bila skroz pokidana… Onesvijestio sam se i probudio tek u bolnici poslije operacije i vidio da pored desne nemam ni lijevu ruku – seća se Vučković.
Prema njegovorim riječima bombe namjerno ne eksplodiraju odmah, čime se izaziva latentna opasnost dugo godina poslije toga, te od kasetnih bombi najčešće stradaju civli, koji čine 90 odsto žrtava, a od toga tri odsto su djeca.
(Blic)
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu