Zato ne treba da čudi da Banjaluka i samo još jedna lokalna zajednica u cijeloj Srpskoj imaju pozitivnu stopu priraštaja. Zato ne treba da čudi da se 90 odsto građevinskih stambenih radova već godinama odvija u Banjaluci. Zato ne treba da čudi što se ljudi iz manjih opština, ali i iz gradova doseljavaju u Banjaluku s porodicama.
I u razvijenim zemljama je prisutan takav trend, samo što su takve zemlje omogućile sve uslove da ljudi iz manjih sredina, prvenstveno na selima, ostanu na svojim ognjištima i da žive od svog rada.
Dotle je u Republici Srpskoj, po posljednjem popisu, čak 217 sela prazno. I mali gradovi su takvi. Tek po neko dijete na igralištima, škole sve praznije. Sumorno.
Da može drugačije potvrđuje Bijeljina koja je, slobodno se može reći, od rata procvjetala. Jedna opština, koja je tek nedavno dobila kanalizaciju, postala je grad koji se svakodnevno razvija. Doduše, mnogi građani Bijeljine će reći da dijele sudbinu ostalih i da nemaju dovoljna primanja. Ali, ovaj grad od 1995. godine bilježi isključivo rast i razvoj, koji sigurno doprinosi boljoj situaciji u cijeloj Semberiji.
S druge strane, krajiške opštine iz prijedorske regije su nevidljive. Izgubile su najvažniji resurs, ljude, koji stalno odlaze, što u Banjaluku što u inostranstvo. Ne vide perspektivu, a od rata je prošlo gotovo tri decenije.
Nema dileme, za razvoj svake lokalne zajednice najveću odgovornost isključivo snosi lokalna vlast, koja, ako propusti priliku, ne može da se nada ničemu dobrom.
To što je, recimo, Prijedor dobio status grada, ne znači da će zauvijek to i da bude.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu