Za građevinske investitore naši zakoni su više nego povoljni u smislu bogaćenja, ali i onih koji imaju poprilične svote keša.
Tako je moguće biti investitor u gradnji stambeno-poslovnog bloka sa samo jednim zaposlenim, odgovornim licem. U praksi svaki ovakav investitor ima višemilionsku dobit i na koju ima obavezu da plati porez od deset odsto. Onda dalje ulaže u stambenu gradnju i samo gomila bogatstvo na koje plaća istu stopu poreza kao i poslodavci koji zapošljavaju više ljudi.
Dalje, tim novcem kupi skupocjeni automobil na koji plaća istu stopu poreza kao i oni koji kupuju “fijat”. Od poslova mu se nagomilao novac koji drži u banci koja mu daje niske kamate (zbog ekonomskih tokova situacija je takva da su kamate na štednju u svijetu uglavnom negativne). Zbog toga mu je najisplativije da postane vlasnik još nekoliko nekretnina za vlastite potrebe od kojih će neke rentati.
Pod uslovom da je prijavio sve svoje nekretnine, pod istim uslovima plaća porez na nepokretnosti kao i građani koji imaju samo jednu nekretninu.
Zato je 42 odsto republičkog budžeta napunjeno prihodima od poreza i doprinosa na plate zaposlenih. Ili ovako: u budžet Republike Srpske prošle godine slilo se 3,316 milijardi KM svih prihoda. Samo od poreza i doprinosa na plate stiglo je 1,376 milijardi maraka. Od poreza na dobit cijele privrede uplaćeno je gotovo šest puta manje, a od poreza na nepokretnosti je uplaćeno tek 27,9 miliona maraka. I sve se to dešava kada stanogradnja u Srpskoj prolazi fazu procvata.
Plate zaposlenih od kojih zavisi nešto manje od pola republičkog budžeta su 914 KM u prosjeku, a većina zaposlenih ima platu manju od 800 maraka. A u Republici Srpskoj egzistencija najvećeg broja ljudi zavisi isključivo od vlastitog rada (i znanja).
Nadajmo se da je država konačno prepoznala ovaj problem i da će kroz najavljene poreske reforme više uvući ruku u džep onima koji se na brz način bogate u korist “radničke klase”.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu