Imala je korona virus.
– Beba je na svijet došla sa 920 grama, bez spontanog disanja, bez pokreta, sa izrazito sporom srčanom akcijom. Nismo imali pravo na grešku, ni najmanju. Krenula je jedna od najvećih borbi u karijerama svih nas. Kao na fudbalskom meču, bodrili smo malog Aleksandra da preživi. “Hajde bebo, diši bebo, diši!”, odzvanjalo je operacionom salom, dok su pedijatrijska sestra i anestetičar pokušavali da nađu venu tamo gde je niko ne vidi. Kolega je stimulisao reflekse masirajući stopalca, a onda se desio prvi udah. Pitali smo se da li nam se učinilo. Uslijedio je još jedan, pa još jedan. U tom trenutku u jednoj sali rađao se život, dok se u drugoj gasio.
Ovako jednu od najvećih borbi za ljudski život opisuju ljekari Kliničkog centra u Nišu, koji su prije nešto manje od mjesec dana istovremeno reanimirali Brankicu Ivanović (34) iz Vranja, koja je bila priključena na respirator zbog kovida 19, kao i njenu prijevremeno rođenu bebu.
Uprkos svim naporima, Brankica je izgubila bitku sa virusom i preminula dvadesetak minuta nakon što se rodio njen sin, koji je poslije 25 dana skinut sa respiratora, ali mu se stanje ubrzo pogoršalo, te je ponovo intubiran i vraćen na mašinu za vještačko disanje. Čitav tim ljekara uključen je danonoćno u borbu da ovaj mališa preživi i bude dobro, a taj 27. jul kada je došao na svijet, pamte kao najteži trenutak u karijeri.
– Gubimo majku, a borimo se za bebu. To nas je slomilo, iako smo sve drugo pripremili do tančina. Opremili smo dvije operacione sale, jednu za porođaj majke, drugu za bebu. Nakon carskog reza, odmah smo pristupili reanimaciji bebe. U sali je sve bilo spremno, dušek, odnosno ćebe za zagrijavanje, inkubator, respirator. Ali, sve to u “kovid” uslovima, u skafanderima, sa naočarima, vizirima, maskama, duplim rukavicama, što je dodatno otežavalo situaciju. To ćebe zagrijava se na 38 stepeni, da se beba grije, a mi bukvalno preko njega radimo reanimaciju, pod opremom, znojimo se, pritisak veliki, tuga zbog gubitka majke, a nemate pravo na grešku, ni najmanju.
Kažu da je za njih najveća pobjeda bila kada je beba prodisala, piše Telegraf.
– Radovali smo se kao djeca – govori anesteziolog prof. dr Ivana Budić, prisjećajući se, kako sama kaže, najtragičnijeg i najveličanstvenijeg trenutka u doktorskoj karijeri dugoj 23 godine.
Za dr Nataliju Vuković, čitava priča krenula je i mnogo ranije. Brankicu je vidjela prvi put u kovid-bolnici na Pulmologiji.
– Brankicu sam vidjela kako leži na poziciji 10. Nema ljekara ili sestre koji nije prišao do nje da nekako pomogne. Molili smo se da bude dobro. Ipak, dani su prolazili i svima je postajalo jasno da njena snaga kopni, a da pomahnitalo zapaljenje dobija jednu po jednu bitku – kaže Vukovićeva.
Dodaje da joj je tog jutra, pred Brankičin porođaj, bilo jasno koliko je njeno stanje kritično, kada je vidjela dozu ljekova koje su kolege uključile kroz četiri pumpe.
– Kolegi Vladi Cvetanoviću koji je bio u timu za reanimaciju dežurni ginekolog najavio je da porođaj mora krenuti tog dana. Svi smo pošli na poziciju 10. Kreće reanimacija, munjevita vožnja do Urgentnog, sirena koja para uši, ulazak u salu, reanimacija… A onda smo ugledali bebu. Mršava, nekako dugačka, pedijatrijska sestra je uzima i prelazi u drugu salu. “Diši bebo, diši bebo”, čuje se. Ugledali smo velike plave oči, sa pogledom jasnim kao da nije u pitanju beba nego odrastao čovek – seća se dr Natalija Vuković:
– Nama ljekarima ostaće u sećanju kao nešto najjače u karijeri ta “pozicija 10” i ona – Majka Život, čiji je poslednji atom snage iščileo 20 minuta nakon rođenja bebe. Uspjela je, tako nemoćna, krhka, da svom sinu preda život.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu