Kirk Daglas je rođen 9. decembra 1916. kao Isur Danijelovič u Amsterdamu u državi Njujork, a njegovi roditelji bili su ruski Jevreji iz Čavusija u današnjoj Belorusiji. Porodica je bila siromašna, i pored Isura imala je još šest kćerki. Isur je 1941. promijenio ime u Kirk Daglas i pristupio američkoj mornarici, gdje je bio oficir za komunikacije zadužen za otkrivanje i uništavanje neprijateljskih podmornica. U vojsci je proveo samo tri godine, prije nego što je zbog povrede časno otpušten.
Na osnovu posebne stipendije, upisao je Američku akademiju dramskih umjetnosti u Njujorku gde je upoznao Dijanu Dil, koja je 1943. postala njegova supruga. Dobili su sinove Majkla, koji je postao glumac, i Džoela koji radi kao producent, ali su se razveli 1951. godine.
Tri godine kasnije, Kirk se oženio En Bajdens sa kojom je dobio još dva sina, Pitera i Erika. Piter se bavio produkcijom, dok je Erik krenuo očevim stopama, i bavio se glumom do svoje smrti 2004. godine.
a En je u braku duže od šest decenija. I jednom prilikom je izjavio “ako želiš da saznaš nešto o čovjeku, dobro pogledaj ženu koju je odabrao za suprugu”.
Veliki zavodnik
Kirk je u karijeri zaveo brojne slavne dame, među kojima su i legende velikog platna Rita Hejvort, Marlen Ditrih i Džoan Kroford.
Iako je karijeru počeo na radiju i televiziji, kao i u pozorištu, prijateljstvo sa koleginicom sa studija Loren Bekol omogućilo mu je da se probije na filmu. Ona ga je preporučila Halu Volisu za film “Čudna ljubav Marte Ajvers” (1946).
Igrao je u gomili vesterna, među kojima su “Između života i smrti” i “Usamljeni su hrabri”, kao i famozni film Stenlija Kjubrika “Putevi slave” (1957).
Daglas je svojevremeno bio važna figura u razrješenju jedne od udarnih holivudskih afera, poznate kao “Crna lista”. Produkcijske kuće odbijale su da zaposle filmske radnike za koje se sumnjalo da su povezani sa komunizmom, i njihova imena bila su sakupljena na “Crnoj listi”. Daglas je pomogao da se ta (često nezaslužena) stigma otkloni, i objelodanio je da je nekadašnji član Komunističke partije, Dalton Trambo, scenarista filma “Spartak”.
Kirk o Spartaku
Njegove najpoznatije uloge su upravo u tom filmu, zatim “20.000 milja pod morem”, kao i “Šampion”, “Grad iluzija” i “Žudnja za životom”, za koje je nominovan za Oskara koji mu je svaki put izmakao. Krajem pedesetih ipak je dobio Zlatni globus za ulogu u filmu “Žudnja za životom”, a 1968. i počasnu nagradu “Sesil B. Demil” za izvanredan doprinos zabavnoj industriji.
Početkom šezdesetih na Brodveju je igrao u predstavi “Let iznad kukavičjeg gnezda” i zatim prepustio prava za snimanje filma svom sinu Majklu, a on se posvetio režiranju vesterna kao što su “Posse” i “Skalavag”.
Javnosti se predstavio i kao pisac, i objavio deset romana i memoara, a u modernu eru ušao je kao bloger “Hafington posta”.
O slavi je rekao sledeće.
– Kada postaneš zvijezda, ti se uopšte ne promjeniš. Ali, promjene se svi koji te okružuju.
Susretu sa Titom
U jednom od memoara, opisao je i susret sa Josipom Brozom Titom, koji je po njega poslao privatni avion.
Bio je u Jugoslaviji u novembru 1964, kada je “uz kafu i kolače” razgovarao sa studentima Filmske akademije. Želio je veći auditorijum, pa je sam organizovao predavanje na Beogradskom univerzitetu i bio oduševljen studentima koji su znali sve o filmovima.
– Sljedećeg dana, za vrijeme ručka sa američkim i britanskim ambasadorima, pitao sam da li bismo supruga i ja mogli da se upoznamo sa Titom. Oni su se nećkali, a ja sam se izvinio, izašao i okrenuo broj njegovog kabineta. Sljedećeg dana, Tito je po mene i suprugu iz Ljubljane poslao svoj privatni avion. Ručali smo u njegovoj vili, pili vino i pričali o filmovima. Volio je vesterne, a naročito “Obračun kod OK korala” – napisao je on.
– Narednog dana, britanski ambasador nije mi vjerovao, rekao je da je on na prijem kod Tita čekao bezuspješno šest nedjelja. Pitao sam ga – a koliko ste Vi filmova snimili – rekao je Daglas.
Nema predaje
Daglas je 1996. doživio stravičan moždani udar koji mu je bitno oštetio moć govora, i iste godine dobio je i dugo očekivanog Oskara, doduše počasnog, za doprinos filmskoj industriji u kojoj je “moralna i kreativna sila”.
Nije dozvolio da zbog narušenog zdravlja klone, već se vrijedno posvetio terapiji i već tri godine kasnije igrao u filmu “Dijamanti”, gdje je glumio starog borca koji se oporavlja od moždanog udara. Posljednjih godina, igrao je u filmu “Iluzija” o reditelju koji umire, kao i TV filmu “Ubistva u zgradi Empajer stejt”.
I Daglas ne voli da neko priča o zlatnoj eri bilo čega.
– Stalno slušam kako ljudi pričaju o zlatnom dobu ovoga, ili onoga. Kažu da su stari filmovi bili bolji, da su stari glumci neponovljivi. Ali ja se ne slažem. Sve što ja imam da kažem o “starim, dobrim danima” je – prošli su – rekao je on.
(Mondo.rs)
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu