Ove godine za najbolji film su nominovani “Džoker”, “Irac”, 1917”, Džodžo zec”, “Bilo jednom u Holivudu”, Parazit”, “Male žene”, “Priča o braku” i “Ford protiv Ferarija”.
Međutim, Oskara i nije toliko teško dobiti, sve dok razumijete pravila igre, a ključ je u statistici.
Na primer, ako želite Oskara, trebalo bi da napravite duže filmove, idealni su oni duži od dva sata. Duži filmovi imaju bolje šanse za pobjedu. Samo tri od 90 dosadašnjih pobednika su trajala manje od 100 minuta, dok je samo 28 trajalo manje od dva sata. Čak 76 odsto svih pobjednika od 1960. je bilo duže od dva sata, navodi Biznis insajder.
Zašto oni koji dodjeljuju nagrade Oskar vole duže filmove? Odgovor je jednostavan: jer duži filmovi imaju tendenciju da djeluju važnije. To nisu važni filmovi u kontekstu kinematografskih dostignuća, već se radi o publicitetu koji okružuje film. To je isti razlog zbog kog se marketinški stručnjaci trude da stvore tu atmosferu, govoreći o tome koliko su glumci otišli daleko u pripremama za ulogu ili kakve su poteškoće bile iza scene. Nema razloga zašto bi vrijeme izvođenja trebalo da utiče na to da li film zaslužuje nagradu ili ne, ali očigledno je to jedan od faktora.
Ova opsesija važnim filmovima je isti razlog zašto su drame kraljevi sezone nagrada. Nevjerovatnih 93% dobitnika Oskara su drame, dok su samo 2% akcije i fantazije.
Ovaj obrazac se proteže izvan kategorije za najbolji film. Studija je pokazala da je za glumce devet puta veća vjerovatnoća da će dobiti nominaciju za svoj rad u drami.
Ipak treba istaći da je jedan film žanra epske fantastike “Povratak kralja”, treći dio trilogije “Gospodar prstenova” uspio da osvoji čak 11 zlatnih statua, čime i dalje drži rekord zajedno sa “Titanikom” i “Ben Hurom”.
Tokom svojih 90 godina istorije, naučna fantastika i horor filmovi nikada nisu dobili Oskara za najbolji film. Zato monumentalna djela kinematografije, kao što su “Odiseja u svemiru 2001” Stenlija Kjubrika ili “Psiho” Alfreda Hičkoka, nikada nisu bila nominovana, i tu počinjemo da vidimo problem. Postoji formula za osvajanje Oskara, i to je formula koja ne bi trebalo da postoji uopšte, posebno na ceremoniji posvećenoj nagrađivanju dobre umetnosti.
Možda ste čuli za kriterijume koji se nazivaju mamac za Oskara. Film koji bi trebalo da bude mamac za Oskara pokušava da se pozove na specifičnu formulu kako bi pobijedio, pružajući sigurniju investiciju studijima. Ovi filmovi se često adaptiraju iz poznatog izvornog materijala, zasnovanog na istinitoj priči; još bolje, oni su smješteni u neki istorijski period sa raskošnim kostimima, ili su istorijske biografije važnih figura. Od 1980. godine, 89% najboljih dobitnika Oskara za najbolji film su ispunjavali makar jedan od ovih kriterijuma.
Ovi filmovi takođe ispunjavaju jedan poseban kriterijum: masovnu dopadljivost. Akademija voli kritički i komercijalno uspješne filmove. Tako je 82 odsto dobitnika za najbolji film imalo rejting iznad 80 kod kritičara, a 78 odsto ih je imalo isti takav rejting kod publike. Ovo je savršeno predstavljanje kako Akademija glasa za najbolji film.
Ovo izaziva još jedan problem: zasićenost. Budući da dodjele Oskara preferiraju određene filmove nad drugima, njihove nominacije i pobjednici izgledaju gotovo isto svake godine, bez obzira da li je to film o novinarima koji pokušavaju otkriti istinu ili istorijski ep o čovjeku protiv nacije, to je nešto što smo svi vidjeli prije.
Isto važi i za talente. Od 1970. godine, oko 71% filmova koji su dobili glavnu nagradu imalo je direktora ili člana glumačke ekipe koji je prethodno bio nominovan za Oskara, trend koji traje i danas. Naravno, divno je bilo gledati kako Leonardo Dikaprio osvaja Oskara koga je davno zaslužio, ali viđenje istih ljudi iznova i iznova svake godine znači da se ne čuju drugi kreativni nezavisni glasovi.
Osim toga dobitnici Oskara su najčešće filmovi proizašli iz ogromnih holivudskih studija.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu