Te prohladne, oktobarske noći na jubilarnom, 30. Festivalu “Dani Zorana Radmilovića” (16-23. oktobar) dugo i gromoglasno je odjekivao aplauz salom Narodnog pozorišta Timočke krajine, tokom i nakon odigrane predstave “Tri sorele” Stevana Koprivice, u režiji Milana Karadžića (Zvezdara teatar).
Razigrana, glumački punokrvna, scenska priča zasnovana na bokeškoj legendi o tri neudate sestre koje žive sa bratom, iza zidova kuće u malom primorskom mjestu, i sanjaju o svom princu, da bi pojava nepoznatog, naočitog muškarca – u snu i na javi – donijela svojstvene preokrete u kojima se ogleda priča o sputanosti, potrebi za slobodom, podigla je na noge zaječarsku publiku.
Nataši Ninković, kao glumici večeri, pripao je „Zoranov brk“ za ulogu Nere, kasnije će ponijeti i laskavo priznanje najbolje glumice festivala, a te je večeri u susretu s publikom između ostalog istakla da smatra velikom srećom i privilegijom što je imala prilike da uživo gleda legendarnog Zorana Radmilovića, koji je bio i duboko promišljen čovjek. Budući da su „Tri sorele“ obnovljena davnašnja predstava, napomenula je da su ti karakteri, priča koju nose, danas još upečatljiviji iako se isprva činilo da je minulo vrijeme velika prepreka, a potom u razgovoru za Blic govorila o toj i drugim danas aktuelnim ulogama koje igra, vremenu u kome živimo, svom odnosu prema političkim aktuelnostima…
Nije li lik Nere, koji nosi puno duhovitosti i specifičnog šarma, obilježen i tragičnim?
– Da, ona je tragikomična zapravo. I predstava ima tu dimenziju, a to je nešto što mi je i glumački i lično veoma blisko. Jer, tako doživljavam život. Ako bi trebalo da mu odredim samo jedan žanr, bila bi to tragikomedija. Nera nosi u sebi i duboku tugu, između ostalog zbog stegnutosti, ne dozvoljavanja sebi samoj da se otvori, potiskivanja, prihvatanja pritisaka, tj. očekivanja okoline…. A iz njene nazovi ozbiljnosti izranja i rađa se komika. Zapravo, kao i u životu i na sceni komiku izaziva uvijek kad se neko slijepo, predimenzionirano drži ovih ili onih principa, kad je opsesivan, kad preozbiljno shvata sebe, kada sebe precjenjuje… Tako i moja Nera.
Napomenuli ste da ste umorni jer su vam se preklopila razna snimanja…
– Završila sam nekoliko stvari koje će uskoro da se prikazuju. Serija „Vrijeme zla“, komedija „Složna braća“, sada snimam seriju „Bunar“ u režiji Maše Nešković. Uživam u karakteru koji igram, koji je Igor Đorđević i pisao za mene. Takođe tragikomičan lik, inače sestra glavnog junaka (Igor Đorđević) koja se odrekla svojih snova, svojih želja i potreba a zarad brata i njegovog prosperiteta. To je situacija koja se i u realnom životu nerijetko sreće, a moja junakinja ima niz problema, u nezavidnoj je situaciji ali ima tu neku žilavost. Borbena je, ne da se…
Niste li i vi takvi?
– Moglo bi se reći. A igram i u filmu o knezu Mihailu, našem velikom vladaru, koji se sad snima, reditelj je Milorad Milinković. Igram Anku, izuzetnu ženu. Sočna uloga. Radim i sa Nikolom Kojom u njegovom projektu, tj. filmu koji će takođe biti i serija. Sve se to ispreplelo u ovom mjesecu. Naporno jeste ali se ne žalim.
S kojim osjećanjem ste počeli i završili rad na ulozi Dušanke u seriji „Vrijeme zla“, rađenoj po djelu Dobrice Ćosića, ideji Gorana Šušljika i u režiji Ivana Živkovića?
– Svojevrsno ushićenje, punokrvan glumački zadatak. Igram, što nikad nisam, prototip prave majke iz tog perioda, pri tom žene koja ima, da tako kažemo, angažovani društveni život. Tada je politika bila gotovo apsolutno involvirana u živote svih ljudi i određivala im sudbine. Ona, ta moja Dušanka, obrela se u najgoroj situaciji, a to je da su joj djeca i suprug otišli na različite strane. Ono što je činilo posebnu ljepotu čitavog tog posla jeste činjenica da je to velika literatura. Po mom ličnom čitalačkom ukusu i interesovanju teško da bi se uhvatila te knjige ali nema sumnje da je riječ o velikoj literaturi i da je to od suštinske važnosti za film ili seriju.
Ne živimo li i danas u kontekstu i vremenu u kome politika kroji i prekraja ljudske sudbine i živote?
– Nesumnjivo politika i danas kroji živote, mijenja sudbine. Ali mislim da sada, ukoliko hoćeš da se izmakneš, kao ja na primjer, to ipak možeš. Možeš da ne dopustiš da te politika, pogotovo dnevna, uznemirava po cijeli dan, da ne kažem neku jaču riječ. Za to je možda potrebna hrabrost, pa i uslovi, ali moguće je. Nekad nisi mogao, jer su ljudi svoje izbore plaćali doslovce životom. Danas to ipak nije slučaj. Plaćaju se oni i danas, naravno, ali na drugi način. Nema metak u čelo. Ali ima mnogo drugačijih „ubistava“ svakodnevno, otrovnih strijela koje čovjeka stižu sa svih strana što rezultira nekim drugim stradanjima, od anksioznosti, preko depresije, do očaja…
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu