Sveti Mihailo, poznatiji kao Aranđelovdan se smatra živim svecem, pa zbog toga mnogi vjernici smatraju da se uoči ovog praznika i slave ne kuva slavsko žito. Slavsko žito je tradicija i kao takva važnija stavka nego cijela slavska trpeza počevši od kolača, pite do slične stvari.
Zbog toga se cesto vode polemike, i dok jedni tvrde da treba, drugi kažu ne, a evo šta je o tome u svojoj knjizi “Da nam budu jasnija neka pitanja naše vjere” napisao upokojeni Patrijarh Pavle.
Žito se ne sprema za svjete koji su umrli, već kako se u samoj molitvi za osvećenje koljiva sveštenik moli, da se koljivo prinosi u slavu Boga, “u čast i spomen svetog (izgovara se ime slave porodice), i u pomen onih koji umriješe u blagočestivoj veri”. Ovo je najbitniji dio molitve u kojoj se otkriva smisao pripremanja koljiva za Krsnu slavu. Krsna slava sa slavskim kolačem i koljivom se prinosi Boga radi i u čast krsnog svetoga kao zaštitnika porodice.
Kuvana pšenica nije simbol smrti, već života onih koji su živjeli i koji sada žive u vjeri sa Bogom i svojom Krsnom slavom. Istina je, takođe, da su svi sveci živi, jer u Bogu niko ne može biti mrtav – Bog je Bog živih, a ne mrtvih.
Pogrešna praksa je vjerovatno nastala usljed činjenice da se žito sprema i za parastose upokojenim bližnjima. U oba slučaja, žito predstavlja žrtvu Bogu i simbolizuje pravoslavnu vjeru u opšte vaskrsenje.
Ta žrtva se prinosi Bogu u ime onog svetitelja ili upokojenog čije se ime spominje toga dana, ili tog parastosa. Da li je riječ o svetitelju koji je živio, pa se upokojio, ili nikada nije prošao kroz biološku smrt, poput Arhanđela Mihaila ili Svetog Ilije, ne pravi nikakvu razliku u pogledu žrtava koje se prinose Bogu (slavski kolač, žito i vino).