Masonska tvorevina kralja Aleksandra Karađorđevića nazvana 1918. godine “Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca”, kasnije je doživjela svoj nastavak kroz ideju Jugoslavije. Aleksandrova želja je bila da svi Srbi žive zajedno na istoj teritoriji i u istoj državi, a da zarad toga žrtvuje ime Srbije.
Moguće da ga je na to nagovorio prijatelj Moša Pijade. Aleksandar je kao ruski đak bio blizak ložama Francuskog Orijenta, ali i tajnim tevtonskim redovima iz Poljske. S tim u vezi dovodi se uništenje drevnog keltsko paganskog spomenika na Avali Žrnov.
I dalje je misterija zašto je Aleksandar digao vazduh drevni paganski spomenik, te dozvolio da vajar Ivan Meštrović na tom mjestu sagradi spomenik Neznanom junaku.
Država Južnih Slovena se nije pokazala kao najbolja opcija, jer se do kraja dvadesetog vijeka prosto urušila.
Od 1918. godine Srbija je postala sastavni dio Kraljevine Jugoslavije, ustavna, parlamentarna i demokratska monarhija na čelu s dinastijom Karađorđevića, što je uzrokovalo konačan rascjep velike Austrougarske monarhije.
Međuratna istorija Jugoslavije, u kojoj su srpski, hrvatski i slovenački narod vodili glavnu riječ, bila je poprište žestokih političkih okršaja i neprekidne stranačke borbe za vlast (Demokratska, Radikalna, Seljačka, Komunistička, Jugoslovenska radikalna zajednica, Blok narodnog sporazuma itd.).
Uprkos dosta složenoj političkoj situaciji u zemlji, jugoslovenski narodi su više nego ikad ranije bili povezani duhovno i kulturno. S. Ž. Marković u studiji “Književni pokreti i tokovi između dva svetska rata” ističe duh zajedništva: “Stvaranjem Jugoslavije poslije Prvog svjetskog rata, životne prilike u novoj zajednici, uz sve osobenosti i nepovoljnosti za pojedine narode u njoj, donijeli su jedan bitno novi osnov za dalji razvoj materijalnih i duhovnih oblasti. Omogućeni su neposredni dodiri i zajedničke akcije pisaca, lakše se upoznavalo i sarađivalo: istovremeno su djelovali svi činioci životne zajednice koja, pored sve neprihvatljivosti politike na kojoj je stvarana, nije bila mehanička tvorevina, već je imala istorijske, ekonomske i kulturne razloge za svoje postojanje.”
Srpski pisci i umjetnici u međuratnom periodu bili su apsolutno upućeni u nova zbivanja i strujanja u Evropi i njihov kosmopolitski duh nastao je kao posljedica medijske revolucije. Početkom dvadesetog vijeka na Srpske intelektualce imali su uticaja brojni duhovni pokreti poput teozofije Helene Petrovne Blavacke i antropozofije Rudolfa Štajnera.
Utopijske ideje bile su česte u tom periodu, jer se pred očima mnogih pomaljao jedan novi svet. Srpski međuratni utopisti živjeli su u vrijeme kada se moderni svijet (Tehnosvet) već formirao, a nova duhovnost još uvijek nije zamijenila staru.
Lutajući kroz duhovni svijet u kojem više nije bilo mjesta za Boga, mnogi od njih su utočište potražili u utopiji (Dragutin Ilić, Ljubomir Micić, Dimitrije Mitrinović, Miloš Crnjanski, Rastko Petrović, Dušan Nikolajević, Vladimir Velmar Janković, Živojin Vukadinović).
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu