Kao izdavač stvorio je nekoliko kultnih edicija, kao što su “Monolit”, “Znak Sagite” i “Everest media”. Kao pisac napisao je veliki broj priča, te popularne romane “Crni cvet”, “Živosahranjeni” i najnoviji “Paganin”.
– Ja sam jedan od osnivača S.F. društva “Lazar Komarčić”, uz Zorana Živkovića, Slobodana Ivkova, Željka Paheka i još nekolicinu. Davne 1984. godine priredio sam almanah “Monolit”, koji je promovisan u S.F. društvu “Lazar Komarčić” u knjižari DOK u Skenderbegovoj ulici. Promociju je vodio Dejan Đurović, a sve je direktno prenošeno na Radio Beogradu. U publici je tada bio sada pokojni Milan Vlajčić, koji je tražio jednu knjigu da napiše veliki prikaz u “Politici”. Bila su to zaista drugačija vremena za naučnu fantastiku, ali i za književnost. Tada je bilo značajno manje knjiga i kritika je mogla svakoj da posveti pažnju. Danas je hiperprodukcija književnih naslova. Srbija danas po broju novih naslova godišnje stoji rame uz rame sa jednom mnogo većom Francuskom. U pionirsko vrijeme naučne fantastike, u Srbiji osamdesetih, nije bilo mnogo informacija kao danas, u vrijeme interneta. Mi smo se sastajali kako bi prenosili informacije. Neko bi putovao u London, Pariz, Njujork i donosio knjige i časopise. Onda smo mi prevodili sve te priče, romane, eseje i objavljivali u časopisima. Prikazivali smo premijerno i filmove članovima udruženja, kao na primjer “Paklenu pomorandžu”, “E.T”, “Dan poslije”. Bilo je i po 150 ljudi na okupljanjima. Tada sam počeo da objavljujem knjige stranih pisaca poput Silverberga, Zelaznija, Barkera i drugih. Druga su to bila vremena, ali su ljubitelji naučne fantastike i horora, od tada do danas, narasli u svakom smislu – priča Knežević za Srpskainfo.
Prvi tvoj veliki uspjeh je roman “Crni cvet”.
Ja pišem cijeli život. Još sa devet godina sam počeo da pišem roman i napisao sto strana, pod utiskom Barouza, Džeka Londona. Prvi roman, “Smrt na Neptunu” mi je izašao 1986, pod pseudonimom Endrju Ozborn. To je izlazilo u novosadskoj ediciji “X100”, pa su izdavači tražili da se piše pod pseudonimom. U to vrijeme smo stvarali scenu. Moj roman “Crni cvet” je transpozicija narodnih predanja u fantastiku. Uklopio sam Marka Kraljevića i Musu Kesedžiju i sve ostalo, što je ispalo dosta dobro. Balansirao sam između mita o Marku Kraljeviću i onoga što je on bio istorijski. Ta knjiga je imala više izdanja od 2004, kad se prvi put pojavila. Imala je u Americi dva izdanja i dobre kritike.
Roman “Živosahranjeni” na svojih 500 strana se dešava velikim dijelom u Bosni i Hercegovini.
Mjesto gdje se dešava radnja romana je Martin Brod i u njemu se rodio moj otac. Iz tog mjesta je lakše bilo doći za Beograd nego za Drvar. Sa strane su rijeke Unac i Una, i jedva prohodni kanjoni, koji se spajaju u tom mjestu. Postoji jedan most na Martin Brodu, gdje su za vrijeme prošlog rata prošli vojnici, a potom minirali put. Selo u brdu odakle su moji imalo je 270 stanovnika prije Drugog svjetskog rata. Do njega je zaista teško stići. Moj djed i djed Dragana Đilasa su bili iz istog tog sela. Može do njega da se dođe pješice, konjima, ili džipovima. Svakako, ta zabit je dobra za radnju horor romana. U mom romanu tu postoje duhovi predaka, a u njemu se tokom rata zaglavi čitav jedan odred NATO snaga. Amerikanci u romanu šalju specijalce da pronađu nestale borce, koje predvodi naš čovjek iz tih krajeva.
U romanu “Paganin” postoji neobičan odnos dva glavna aktera, istorijskih ličnosti, Veselina Čajkanovića, našeg znamenitog antropologa, te Alistera Kraulija, okultiste svjetskog glasa, koje na neki način progone demoni prošlosti. Misteriozna priča se dešava na zanimljivim mjestima, ispod Žrnova na Avali, u Lajpcigu i Bizerti.
To je zapravo čudna knjiga, u kojoj ne postoje ni zaplet ni rasplet. Čajkanović je naš filolog koji je otišao u Lajpcig da studira jezike. Govorio ih je 14. Odande se vratio sa velikim interesovanjem za mitologiju i religiju. Lajpcig je najveći grad u kom žive Lužički Srbi, koji su ga i osnovali. Lužički Srbi su primili hrišćanstvo tek u XVIII vijeku, tako da je njihov paganski duh dugo opstajao, sa panteonom slavenskih božanstava. Čajkanović je u Lajpcigu proveo sedam godina; ne postoje tragovi o njegovom životu tada. Ali, budući da se veoma zanimao za okultno, kao i za mitologiju, nemoguće je da nije susreo Kraulija, koji je sa istim interesovanjima takođe u tom gradu baš u isto vrijeme proveo dio svog života. Lajpcig ima jednu od najpoznatijih ezoterijskih biblioteka u Evropi. Priča o drevnim srpskim paganima je zapravo srž ove knjige. Ona pokreće brojna pitanja i veoma sam zadovoljan što je za kratko vrijeme rasprodat prvi tiraž.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu