Ovaj, prije svega, srpski, hercegovački, ali i svjetski pjesnik, živio je kratko. Umro je u 56 godini. U svojim pjesmama ostavio je vječni pečat u kojima je opjevao svoju zabranjenu Ljubav Anku, koja je bila katolkinja, ali i svoju usamljenost i tugu, pronalazeći na taj način lijek i utjehu.
Šantić je bio jedan od osnivača srpskog kulturnog društva Prosvjeta, srpskog pjevačkog društva “Gusle, časopisa “Zora” i upravo na tim temeljima srpska zajednica u Mostaru i danas gradi svoj identitet.
Najveća kulturna manifestacija koja se održava u Mostaru, koja živi i danas, je “Šantićeve večeri poezije”.
Šantić i njegova djela bili su motiv za povratak Srba u Mostar poslije posljednjih ratnih dešavanja devedesetih.
Šantić je rođen u Mostaru 27. maja 1868. godine, u trgovačkoj porodici, završio je trgovačku školu u Trstu i Ljubljani, ali ga porodični posao nije zanimao, pa se posvetio pisanju pjesama od kojih su čuvene “Golub”, “Bosanska vila”, “Nova Zeta”, “Javor”, “Otadžbina”…
U Prvom svjetskom ratu zatvaran je kao talac i optuživan zbog svojih patriotskih pjesama, poput: “O klasje moje”, “Hljeb”, “Moji očevi”, “Pjesma podzemna”, “Moja otadžbina”, “Ostajte ovđe”, “Mi znamo sudbu”.
Dan Šantićeve sahrane možda je najbolje opisan u knjizi Josipa Lešića “Roman o pjesniku”, u kojoj je navedeno da su u Mostar toga dana stigle brojne delegacije iz svih krajeva Hercegovine i regiona, mnogi su pješačili i 50 kilometara da bi ispratili svog omiljenog pjesnika na vječni počinak. Na sahrani je govorilo 15 govornika, a tužna povorka kretala se nekoliko sati.
– Na kućama vise crni barjaci, fasada Opštinskog doma pretvorena je u jednu crnu masu, pa su čak i ulični fenjeri obavijeni crnim krepom. U crno utonula varoš pruža dirljiv prizor ucviljene majke za izgubljenim. A narod, bilo muslimani, pravoslavci ili katolici, podjednako je tugovao i oplakivao svog velikana i pjesnika. Svi su govornici istakli Aleksu Šantića kao pjesnika jedinstva i bratstva, ali kao da je to najdirljivije učinio mujezin, koji je pri prolasku sprovoda sa minareta Cerničke džamije toplim glasom otpjevao posljednju molitvu praštanja – napisao je Lešić.
Prema Šantićevoj biografiji snimljen je film “Moj brat Aleksa”. Njegov lik se danas nalazi na novčanici od 10 konvertibilnih maraka. Brojne škole i ulice nose njegovo ime, a podignuto mu je i nekoliko spomenika, od kojih je najpoznatiji onaj u istoimenom parku u njegovom rodnom Mostaru.
U kući svoga zeta Svetozara Ćorovića, takođe književnika, Šantić je proveo posljednje godine života. Tu se nalazi i spomen-soba s bibliotekom u kojoj se čuvaju njegovi vrijedni rukopisi i predmeti iz privatnog života, kao i radni sto na kojem su nastajala pjesnikova djela, prenosi “Telegraf”.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu