To je danas na konferenciji za medije rekao Draško Vidović, glumac i direktor pozorišta u gradu na Savi a prilikom raspitivanja Javnog poziva za dramski tekst domaćih autora.
– Utvrdili smo format festivala a sada je prava prilika da, postavljanjem na scenu predstave, po tekstu koji će biti odabran putem javnog poziva, istovremeno načinimo taj prvi festivalski korak – kazao je Draško Vidović. Bojan Vujinović, gradski menadžer kaže da u Gradiški već nekoliko godina postoji ideja o festivalu „Ljubica“.
– Time bismo, što je u skladu sa strategijom razvoja Gradiške i kulture, na nivou Republike Srpske, bitno unaprijedili pozorišnu umjetnost. Istorijske činjenice i uloga Ljubice Lazić Stefanović nas na to obavezuju. Gradiška će, sasvim sigurno, biti po tome, po pozorišnoj oazi, prepoznatljiva – rekao je Vujinović.
Što se tiče Ministarstva prosvjete i kulture, kaže Tanja Đaković, pomoćnik ministra za kulturu, mni smo zaista zainteresovani za festival.
– O tome smo već razgovarali u resoru za kulturu. Sve što je u našoj nadležnosti, mi ćemo pružiti maksimalnu podršku, jer je i ovo veoma dobra ideja. Mislim da je odlična ideja da predstava koju ćemo dobiti na osnovu domaćeg neobjavljenog dramskog teksta, otvori festival „Ljubica“ – kazala je Tanja Đaković danas u Gradiški.
Ona je predložila da „Grad pozorište“ i Grad Gradiška sačine projekat i konkurišu u Ministarstvu prosvjete i kulture Republike Srpske, koje će, prema njenim navodima, rado podržati ovaj festival.
Nakon gotovo sedam decenija, koliko se o Ljubici, rođenoj u Gradiški 1888. godine a koja je premila u Sarajevu 1946. godine, malo govorilo, skromno pisalo a zaborav prekrio blistavu glumačku karijeru, u njenom rodnom gradu odlučili su da osvijetle njen život i glumačku epohu.
Junakinja ove nevjerovatne priče u glumački svijet, zakoračila je u sedamnaestoj godini. Nije odoljela zovu umjetnosti i u nekoj noći 1906. godine, otišla je u Beograd sa trupom putujućih glumaca Čiče Miše Miloševića koja je gostovala u gradu na Savi.
Nije jasno, napisao je u svojoj knjizi “Grimizna ogrlica” Vojislav Vujanović, novinar, pozorišni kritičar, hroničar, porijeklom iz Gradiške, kakav se to plamen uskovitlao u duši mlade, sedamnaestogodišnje djevojčice, odgajane u maloj, palanačkoj sredini, da se odvaži na bijeg i priključi “čeljadi sojtarija”, odbačenim, prezrenim i prokletim.
U šturim svjedočenjima i podacima raznih autora, navodi se da je Ljubica prvo igrala u Beogradu „Kod Takova“ a potom sa kragujevačkim ansamblom dospjela u Solun, putujući sa srpskom vojskom, dijeleći njenu sudbinu…Preživjela je albansku golgotu, stigla u Marsej pa na Korziku, u Ajačo i Bokanjino. Nakon povratka u zemlju, poslije završetka Prvog svjetskog rata, opet se obrela u Beogradu, a onda, ko zna na čiji nagovor, dospjela je u Sarajevo, u prvi ansambl Narodnog pozorišta u ovom gradu.
Prva glumačka uloga Ljubice Lazić Stefanović bila je Evica iz Trifkovićevog “Ljubavnog pisma”, vjerovatno u Beogradu. Ljudski i stvaralački profil mlade glumice, zapisao je Vojislav Vujanović, nije se isticao snažnim dramskim karakterom koji bi joj garantovao tumačenje tragičnih heroina, ali je ona je plijenila publiku likovima tihih naravi koji su, uglavnom, dolazili iz drugog plana, na granici plemenitosti i humornog, likovima koji nisu potresali, ali im se beskrajno vjerovalo.
Ljubica je stvarala, njeni su likovi defilovali scenom Narodnog pozorišta u Sarajevu gdje je dosegla nevjerovatnih 270 uloga, naveo je Vojislav Vujanović u knjizi “Grimizna ogrlica”.
– Ona spada među desetak glumaca sa najvećim brojem kreacija. U Sarajevu je trajala njena stvaralačka parabola od 27. novembra 1920. godine, kada se obrela na pozornici tuzlanskog hotela “Bristol” u Šantićevoj “Hasanaginici” (Emina) i u ulozi Ismenije, (“Jedva steče zeta”) Labiša Mišela, pa do 22. novembra 1943. kada se poslednji put ispela na scenu u liku Fatima – hanume u vodvilju Beluša Jungića “Kad ja pođoh na Benbašu, na vodu”.
Vesela i živahna, ona i uloge sluškinja, oživljava rasnošću i tipičnom glumačkom krvlju od kojih i tamne pozornice dobivaju svetlost i vatrenu boju. Svaka uloga za nju je značila stvaralačko čudo, koje nije dosezalo do mističnog, ali koje je nosilo u sebi svoj “gram” životne magije, zapisano je kao epitaf o njenom životu i pozorištu. Ali ostaje i ono nepobitno, kaže Borivoje Jeftić, Ljubica Stefanović je prva profesionalna glumica u istoriji bosanskohercegovačkog teatra.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu