Ipak, svi se pitaju hoće li film opravdati očekivanja s obzirom da životnu priču Enca Feraija ne bi mogli da izmisle ni najbolji holivudski scenaristi!
Enco je bio opsijednut automobilima i seksom sa malo vremena za bilo šta drugo, otkriva njegova biografija. Imao je ženu, ljubavnicu i toliko drugih ljubavnica da se rugao jednom čovjeku koji se hvalio da je bio sa 3.000 žena. Njegov apetit za seksom bio je toliki da je čak započeo vezu sa udovicom jednog od svojih vozača – koji je poginuo dok je vozio za “ferari”.
Prema knjizi „Enco Ferari: Čovek i mašina“, Enco je bio „izrazito grub čovjek“ koji bi podrigivao i ispuštao gasove pred gostima. Bio je tiranski siledžija na poslu i nije mario za svoje vozače, pa se čak hvalio i jednom svešteniku nakon fatalne nesreće da je uradio “dobar posao lažiranja tuge”.
Nakon što je njegova supruga pokušala da se udavi u rijeci, Enco je pozvao mehaničare “ferarija” koji su je spasili i rekao im: “Ako ponovo skoči, ostavite je tamo!”.
Kao dijete je znao da će voziti trke
“Ferari” je danas poznat po svojim luksuznim automobilima i trkačkom timu Formule 1, a potiče iz Modene u sjevernoj Italiji, a tu je i Enco rođen u februaru 1898. godine. Njegov otac Alfredo bio je “despot koji je zahtijevao poštovanje od svoje djece, ćutanje i podaništvo“. Alfredo je svoju ženu, Encovu majku, tretirao kao “seksualnu pomoćnicu”.
Enco je želio da vozi trke već kad je ima 10 godina kada ga je otac odveo na svoju prvu trku van Bolonje. Regrutovan je u italijansku vojsku tokom Prvog svjetskog rata i radio je kao kovač za 3. alpsku artiljerijsku diviziju sve dok mu ozbiljna borba sa gripom nije donijela počasno otpuštanje. 1919. godine Enco se preselio u Milano da radi kao test vozač i te godine je debitovao kao vozač trkačkih automobila. Nakon što je prešao u “alfa romeo”, počeo je da se uzdiže na korporativnoj ljestvici i manje se trka, iako se jedna pobjeda u Raveni 1923. godine pokazala ključnom za njegovu budućnost.
“Muškarac uvijek treba da ima dvije žene”
Iste godine Enco Ferari se oženio Laurom Garelo, a biografi pišu da se prema braku odnosio sa „šokantnom neosjetljivošću“. Pišući kasnije u memoarima, Enco je rekao: ‘”ženio sam se mlad, negdje oko 1920. godine. Ne mogu da se sjetim tačne godine jer sam izgubio vjenčani list”. Vjeruje se da je u roku od nekoliko mjeseci razbijen njegov bračni zavjet vjernosti sa Lauromi. Godinama kasnije, Enco je primijetio: „Muškarac uvijek treba da ima dvije žene“.
Uprkos tome, on i Laura su imali svog jedinog sina, Alfreda. Enco najvjerovatnije nije ni njega želio, ali nije imao izbora već je morao da se pomiri sa činjenicom da će biti otac jer u tom trenutku u Italiji je bilo jako teško izvršiti abortus, a vladajuća fašistička partija ohrabrivala je Italijane da imaju što više djece.
Enco se sprijateljio sa vladajućom fašističkom partijom koju je kontrolisao Benito Musolini, koga je lično upoznao 1924. godine. Godine 1934. Enco se pridružio fašističkoj partiji jer je njegov “biznis to zahtijevao”. Nema dokaza da je bio posebno odan član, ali bilten njegovog trkačkog tima usvojio je isti ratoborni ton kao i vladajuća partija.
Enco je otpušten u “alfa romeo” 1939. godine, a dolazak Drugog svjetskog rata pauzirao je Encovu karijeru. Ali upoznao je jednu osobu koja je imala ogroman uticaj na njegov život, njegovu ljubavnicu, Linu Lardi.
Radila je u fabrici i njen “dobar izgled” privukao mu je pažnju. 1944. godine Lardi je zatrudnila i sljedeće godine rodila Pjera, dijete čije je postojanje godinama bilo skriveno od svijeta.
Grofica mu rekla da stavi “konja koji skače” na kola
Nakon završetka rata, Enco je regrutovao stare prijatelje da formiraju sopstvenu automobilsku kompaniju, “ferari”, sa planovima da napravi motor od 1.500 kubika, koji je u to vrijeme bio revolucionaran.
U to vrijeme je upoznao majku poznatog italijanskog vazduhoplovca, groficu Paolinu Baraku, koja je rekla da treba da stavi “konja koji skače” na svoja kola, jer je to isto radio njen sin u svojim avionima. Grofica je rekla da će Encu donijeti sreću, pa je stavio crnog konja na svoje automobile, sa zlatnim poljem da predstavlja Modenu – ono što će kasnije postati simbol “ferarija”.
Prototip “ferarija” 125, prvog automobila koji je nosio njegovo ime, imao je probnu vožnju krajem 1947. godine nakon dvije mučne godine razvoja. Nakon mnogobrojnih pobjeda na trkama, “ferari” počinje da pobjeđuje u još jednoj trci – tržišnoj. Kompanija je napravila 70.000 drumskih automobila koje su kupili bogati i slavni.
Ipak, Enco je ostao fokusiran na dvije stvari koje su ga samo zanimale: automobile i seks. Tako je njegova možda i najskondaloznija avantura bila Fijama Breski, glamurozna glumica koja je bila udovica jednog od njegovih vozača, Luiđija Musa, koji je poginuo u nesreći. Enco ju je postavio da vodi posao u Bolonji, a zatim u Firenci.
Promijenila ga smrt sina
Sljedećih nekoliko godina bio je period rasta i ekspanzije za “ferari” sve do smrti njegovog prvog sina Alfreda 1956. godine u starosti od 24 godine od mišićne distrofije. Smrt je imala jak uticaj na Enza i označila je ključnu promjenu u njegovom životu.
Enzo je proveo više vremena tugujući za Alfredom nego što je zapravo proveo sa njim dok je bio živ. Svako jutro bi posjećivao grob svog sina, a svi V6 motori i automobili zvali su se „Dinos“ (po nadimku njegovog sina Alfreda). Smrt je ostala blizu Enca, a šestorica “ferarijevih” vozača poginula su za volanom između 1955. godine i 1965. godine. Nije da je Enco mnogo mario, a jednom je novinaru rekao da ne može da podnese da gleda patnju svojih voljenih automobila. Tek na novinarevo čuđenje dodao je: „I vozač, naravno“.
Ford je pokušao da otkupi dio “ferarija” za 18 miliona dolara (oko 18 milina evra), ali Enco je odustao u posljednjem trenutku. Ipak, “fijat” je kupio 40 odsto “ferarija” za 11 miliona dolara (oko 11 miliona evra). “Ferarijeva” renesansa je počela sa Nikijem Laudom. 1975. godine Lauda je osvojio Svjetsko prvenstvo u 312T, automobilu koji je bio napredniji od bilo koga drugog u ovoj oblasti.
Njegova smrt bila “razočaravajući antiklimaks”
Nakon smrti supruge, lopovi su provalili u kriptu u kojoj je bio sahranjen njegov prvi sin i pokašali su da ukradu Alfredovo tijelo. Encu je to posebno teško palo. Utjehu je pronalazio u toplijim odnosima sa Pjerom, drugim sinom, koji je preuzeo više dužnosti u “ferariju”, iako nevoljno, prenosi Blic.
Encova smrt 1988. godine nije tretirana kao period nacionalne žalosti u Italiji kao što se moglo očekivati. Umjesto toga, po njegovoj želji, njegova smrt nije objavljena sve dok nije sahranjen pored oca u porodičnoj kripti. Bio je to “čudno razočaravajući antiklimaks” za život koji je obuhvatio čitavu istoriju motosporta.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu