Tradicionalni skup u rezidenciji u Sočiju ili u Kremlju nudio je njemačkim izvršnim direktorima rijetku priliku da razgovaraju sa ruskim liderom, saslušaju njegovo viđenje međunarodnih poslova i porazgovaraju o svojim kompanijama sa jednim od najmoćniji ljudi na svijetu.
Ovogodišnji onlajn skup zakazan za početak marta više bi podsjećao na krizni sastanak, ali je otkazan zbog ruske invazije na Ukrajinu. To što su najviši rukovodioci iz različitih kompanija poput Folksvagena i Metroa uopšte bili voljni da sarađuju sa Putinom, naglašava važnu, iako često zanemarenu, realnost da komplikovane komercijalne veze Njemačke i Rusije uključuju mnogo više od prirodnog gasa.
Dok Berlin još jednom pokušava da zakoči pritisak nekih saveznika da uvedu embargo na ruski gas i naftu, decenije preplitanja između njemačkog poslovanja i ruske politike su pod sve većom lupom. Naročito uloga korporativne Njemačke u usporavanju napora da se suprotstavi ruskoj agresiji, piše “Politiko”.
Osim gasa i nafte, njemački poslovi sa Rusijom kreću se od “Mercedesa” do muslija. Ukupna trgovina sa Rusijom iznosila je 60 milijardi evra prošle godine, što ovu zemlju čini najvećim trgovinskim partnerom Nemačke iz bivšeg sovjetskog bloka van Evropske unije, što je impresivan podvig kada je u pitanju zemlja koja se suočava sa sankcijama Zapada od 2014. godine.
– Uvijek ste davali sve od sebe da podržite rusko-njemačke trgovinske i ekonomske veze, uprkos poznatim problemima – rekao je Putin svojim njemačkim gostima na sastanku u Kremlju 2016.
Otprilike dva mjeseca prije sastanka, ruske snage su optužene da su namjerno gađale civile u vazdušnim napadima u Siriji, gdje su intervenisale da podrže režim Bašara al Asada. Samo dvije godine ranije, Rusija je anektirala Krim, a krenuli su i sukobi u Ukrajini.
Do aprila te godine, kada se Putin susreo sa njemačkim rukovodiocima, “poznati problemi“ su se sve više gomilali.
“Idi na istok“
Odlučnost Njemačke da trguje sa Rusijom je u velikoj mjeri delo malo poznate, ali uticajne organizacije poznate kao Ost-Ausšus, “Istočni komitet“ u doslovnom prevodu.
Smještena iznad male pekare i supermarketa na prometnoj ulici u centralnom Berlinu, grupa je služila kao glavna lobistička ruka njemačkog poslovanja u istočnoj Evropi otkako je osnovana 1950-ih po nalogu Ludviga Erharda, nemačkog ministra ekonomije koji je rukovodio posleratnim ekonomskim preporodom zemlje.
Čak i dok je Njemačka pokušavala da se iskopa iz ruševina Drugog svjetskog rata, njeni lideri su vidjeli ekonomske prilike u novoformiranom istočnom bloku. “Istočni komitet” je Njemačkoj 1950-ih obezbijedio trgovinske sporazume sa Rumunijom i Kinom, a 1970-ih je igrao centralnu ulogu u pregovorima o gasnim sporazumima sa Sovjetskim Savezom.
Nakon što je pao Berlinski zid, “Idi na istok“ je brzo postao poklič njemačke industrije, dok su inženjeri novog evropskog ekonomskog pokretača tražili nova tržišta i jeftinu kvalifikovanu radnu snagu.
Od pada Berlinskog zida, njemačka trgovina sa bivšim istočnim blokom je eksplodirala, transformišući region, predvođen Poljskom i Češkom, u nemačku radionicu i stub njenog prosperiteta.
Sljedeća velika stvar
A tu je i Rusija. Sa populacijom od 144 miliona i površinom koja je četiri puta veća od veličine EU, uz ogromne prirodne resurse, Rusija je bila sveti gral korporativne Njemačke.
Nemački lideri dugo su opisivali angažman zemlje sa Rusijom kao istorijsku obavezu. Njemački političari često navode krvavu istoriju sukoba sa Sovjetskim Savezom u Drugom svjetskom ratu, tokom kojeg je stradalo više od 25 miliona sovjetskih građana, kao razlog zašto su prihvatili ideju da produbljivanje trgovinskih veza može transformisati bilateralne odnose i liberalizovati autoritarna društva.
Ipak, imajući u vidu obim njemačkih ulaganja u Rusiju i spremnost kompanija da se suoče sa represijom Moskve nad sopstvenim građanima i agresijom prema susjedima, glavni razlog za privrženost Rusiji je vjerovatno očigledniji – novac.
Sve u svemu, Rusija čini samo 2,3 odsto njemačke trgovine. Iako to nije mnogo ukupno gledano, skromni obim trgovine takođe pomaže da se objasni kontinuirana privlačnost Rusije za nemačke poslove.
Za njemačku industriju, Rusija je uvijek trebalo da postane “sljedeća velika stvar” — a Nijemci su željeli da tamo stignu prvi. Štaviše, snažno prisustvo u Rusiji moglo bi jednog dana da otvori mogućnost stvaranja direktnih veza prema Kini, pretvarajući fantazije o besprijekornom “evroazijskom“ ekonomskom prostoru u stvarnost.
Nakon pristupanja zemalja bivšeg Varšavskog pakta u EU početkom 2000-ih, “Istočni komitet” — čijih skoro 350 članova uključuje inženjerski konglomerat Simens, hemijskog proizvođača BASF i industrijskog gasnog giganta Linde — usmjerio je svoje napore na rusko tržište.
Ruskoj oronuloj ekonomiji bilo je potrebno ono što Njemačka najbolje radi – mašine i sofisticirani inženjering za modernizaciju privrede.
Preko 3.600 njemačkih kompanija otvorilo je radnje u zemlji. Sve u svemu, njemački biznis ima oko 25 milijardi evra uloženog kapitala u Rusiji. Uprkos sankcijama Zapada, posao je cvjetao u Rusiji za mnoge nemačke kompanije. BMW je, na primjer, samo prošle godine zabilježio skok prodaje automobila od 10 odsto.
Zapadni branioci
Da je Putin odolio porivu da napadne Ukrajinu 2014. godine, njemačke investicije bi gotovo sigurno bile znatno veće. Umjesto toga, Nijemci su bili nadmašeni u nekim oblastima, uključujući mašineriju, od strane kineskih konkurenata koji ne moraju da brinu o kršenju sankcija.
Nakon što je dostigla vrhunac od 81 milijardu evra 2012. godine, njemačka trgovina sa Rusijom je pala na samo 48 milijardi evra u 2016. kao rezultat sankcija. Njemački izvoz u Rusiju čini nešto manje od polovine ukupnog trgovinskog obima, dok njemački uvoz ruskih energenata čini oko jedne trećine.
Dramatični pad rusko-nemačke trgovine pomaže da se objasni zašto mnogi njemački rukovodioci, željni da preokrenu stvari, ne samo da su zažmurili na Putinove poteze, već su postali i neki od njegovih najglasnijih zapadnih branilaca.
Samo nekoliko dana nakon ruske neksije Krima u proljeće 2014. godine, tadašnji izvršni direktor Simensa Džo Кeser, redovni član “Istočnog komiteta”, otputovao je u Moskvu da se sastane sa Putinom.
Od trenutka kada su Rusiji uvedene prve sankcije nakon obaranja malezijskog aviona u kojem je poginulo oko 300 ljudi, otpor Njemačke da preduzme dalju akciju je bio opipljiv.
Кada su zemlje EU prvi put odlučile da produže svoje sankcije Rusiji 2015. zbog aneksije, tadašnji predsjednik “Istočnog komiteta” Ekard Кordes je u jednom novinskom intervjuu izrazio svoje razočarenje, rekavši da “želi mnogo više hrabrosti od strane lidera EU da krenu u pravcu Rusije“.
Početkom 2016, baš kada je Rusija bombardovala dijelove Sirije, novi predsjednik Istočnog komiteta Volfgang Buhele zalagao se za ukidanje sankcija Moskvi.
– Moramo pomoći da se Rusija izvuče iz izolacije – rekao je Buchele, koji je bio i izvršni direktor kompanije Linde.
Istovremeno, “Istočni komitet” je bio snažan zagovornik Sjevernog toka 2, gasovoda između Rusije i Njemačke. Zaista, projekat je bio toliki prioritet za grupu da je, kada je ruski opozicioni političar i Putinov kritičar Aleksej Navaljni otrovan nervnim agensom 2020, predsjednik “Istočnog komiteta” Oliver Hermes upozorio na dalje sankcije.
– Ne možemo dozvoliti da se ovaj slučaj razvije u dugoročno opterećenje za naše bilateralne odnose i dalje ograničavanje njemačko-ruskih ekonomskih veza – rekao je on.
“Dragi Sergej”
Pored svojih aktivnosti u Berlinu, još jedna važna ispostava za “Istočni komitet” bio je Minhen, gdje je grupa koristila svoju ogromnu mrežu u njemačkom poslovanju da progura prorusku agendu na Minhenskoj bezbednosnoj konferenciji, godišnjem skupu američkih i evropskih političkih lidera, službenika bezbjednosti i poslovnih rukovodilaca.
Iako je osnovana kao bezbjednosni forum za zapadnu alijansu, Minhenska konferencija od kraja Hladnog rata nastoji da podstakne više dijaloga sa Rusijom.
Rusija obično šalje veliku delegaciju na događaj, koju čine i vladini zvaničnici, uključujući ministra spoljnih poslova Sergeja Lavrova, i istaknuti poslovni rukovodioci poput Alekseja Mordašova, predsjednika i kontrolnog akcionara Severstala, najveće čeličane i rudarske kompanije u zemlji. Mordašov je, prema Forbsu, najbogatija osoba u Rusiji, sa bogatstvom od skoro 30 milijardi dolara. Određeni broj visokoprofiliranih članova “Istočnog komiteta” takođe je povezan sa Minhenskom konferencijom.
Veze između “Istočnog komiteta” i sponzora konferencije su toliko opsežne da je teško reći gdje se jedna grupa završava, a druga počinje. Štaviše, njihovi stavovi o Rusiji su praktično identični.
– Vizije strateške saradnje sa Rusijom zaslužuju više pažnje – napisao je Volfgang Išinger, dugogodišnji predsjednik Minhenske konferencije 2018.
Išinger, koji je te godine predstavio Lavrova kao “Dragog Sergeja“, takođe je pozvao na liberalizaciju viznog režima za Ruse.
– Ukrajinci uživaju ovu privilegiju, pa zašto ne uključiti Ruse? – upitao je.
Rusija je odlučila da ove godine preskoči Minhensku konferenciju, koja je održana samo nekoliko dana pre napada na Ukrajinu 24. februara. Na posljednjem skupu odranom uživo 2020. godine, predsjednik “Ističnog komiteta” Hermes je ohrabrio svoje goste da ostvare Putinovu viziju o zoni slobodne trgovine od istočnih krajeva Rusije do Atlantika.
Кraj afere
Ova godine je trebalo da se obilježi 70. godišnjica “Istočnog komiteta”. Umjesto toga, članovi ćute ili se trude da objasne kako su toliko pogriješili u vezi sa Rusijom, piše “Politiko”.
Otkako je u februaru počela potpuna invazija Moskve na Ukrajinu, njemačke kompanije su se našle pod velikim međunarodnim pritiskom da obustave svoje ruske operacije. Iako mnogi jesu, drugi, uključujući Henkel i Metro, do sada su to odbijali.
Krajem januara, komitet je održao virtuelni novogodišnji prijem sa Manuelom Švesig, premijerkom Meklenburg-Zapadne Pomeranije, njemačke regionalne države u kojoj se nalazi sjedište Sjevernog toka 2. Ona je zahvalila komitetu na čvrstoj podršci u odupiranju američkim sankcijama protiv projekta, ističući da se “kritički dijalog i ekonomska razmjena sa Rusijom“ moraju nastaviti.
Te nade su nestale sa invazijom Rusije. Švezig, koji je nekada bio viđen kao kancelarski materijal za socijaldemokrate, sada je persona non grata u nekim krugovima. Njen voljeni Sjeverni tok 2 je mrtav, kao i san njemačke industrije da izgradi nova bogatstva u Rusiji.
Istočni komitet je, sa svoje strane, iznenada promijenio melodiju. Grupa je osudila invaziju Rusije i dala punu podršku zapadnim sankcijama. Njihova veb stranica sada je puna ukrajinskih zastava. I nema više čaja sa Putinom.
Bijes Ukrajinaca
Istovremeno, u Ukrajini raste frustracija zbog njemačkih poteza, a sve je eskaliralo ove nedjelje kada je predsednik Volodimir Zelenski odbio da primi nemačkog kolegu Franka-Valtera Štajnmajera.
Prema pisanju “Bilda”, Zelenski ne želi da se sastane sa Štajmajerom, jer je šef njemačke države proteklih godina njegovao bliske odnose sa Rusijom. Aktuelni njemački predsjednik bio je uključen u dogovore oko gasovoda Sjeverni tok 2 ka Rusiji, kao i na “Štajnmajerovu formulu”, ističe list Bild.
Štajnmajer je blisko sarađivao sa bivšim kancelarom Gerhardom Šrederom, koji je kasnije postao zagovornik Severnog toka 2. On je 2016. godine, kao ministar spoljnih poslova u vladi Angele Merkel, imao nekoliko poteza za koji bi poveli do primjene sporazuma iz Minska, takozvanu Štajnmajerovu formulu namijenjenu za okončanje sukoba oko Donbasa.
Prošle nedjelje je ukrajinski ambasador u Njemačkoj Andrej Melnik u intervju za list Tagešpigel optužio Štajnmajera da nije ozbiljan u vezi sa ograničavanjem Rusije i imenovao je nekoliko drugih vladinih zvaničnika u Berlinu koje je Кijev smatrao previše bliskim Moskvi.
U međuvremenu i obični Ukrajinci na društvenim mrežama traže oštriji odgovor Njemačke, traže da im pošalje oružje, prenosi Blic.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu