Franšiza “Sopranovi” emitovana je od 1999. do 2007. uz šest sezona i 86 epizoda, da bi se potom mirno preselila u legendu, čiji status još nije narušen, već je uglavnom potvrđivan brojnim izborima za najbolju seriju 21. vijeka ili svih vremena. Serija iza koje je stajao tada iskusni, ali slabo poznati scenarista Dejvid Čejs u svom sižeu imala je zaplet koji prati pomenutog mafijaša Tonija Soprana (Džejms Gandolfini), depresivnog i agresivnog, ali istovremeno neobično šarmantnog čovjeka, koji balansira između uloge glave vlastite familije i vođe kriminalne porodice. Kada počne da dobija napade panike, odlazi kod doktorice Melfi (Lorena Brako), kako bi se suočio sa svojim problemima.
Bos na terapiji
Čejs je svoj scenario pisao kao filmski predložak, ali kada nije uspio da pronađe studio voljan da ga finansira poslušao je savjet menadžera i preradio ga u pilot epizodu TV-serije, koju je producirala kablovska TV kuća u usponu pod imenom “HBO”, dajući ekipi serije punu autorsku slobodu, što je bio ključni uslov da Čejs pristane na dil, jer je on seriju bazirao na vlastitim iskustvima sa terapijom. Ovo međusobno sudbinsko preklapanje okolnosti po principu “pravi autor u pravo vrijeme na pravom mediju” dovelo je do stvaranja jedne od najboljih, najgledanijih i najuspješnijih TV serija ikad snimljenih, piše Glas Srpske.
Kada je serija “Sopranovi” premijerno emitovana na ovoj mreži, najveći dio kritike bio je fasciniran, jednako kao i publika, dok je ostatak televizijskog tržišta mogao samo da zavidno posmatra rastući talas hvalospjeva i rušenje rekorda gledanosti iz sezone u sezonu. Danas, 25 godina nakon američke premijere ove serije, je nemoguće dovoljno ubjedljivo objasniti uticaj serije “Sopranovi” na televiziju i pop kulturu širom planete.
Da je serija završila na nekoj od tradicionalnih američkih mreža, koje moraju da se pridržavaju standarda Federalne komisije za komunikacije, bila bi sigurno cenzurisana i vjerovatno brzo zaboravljena u moru sličnih proizvoda. Danas, četvrt vijeka kasnije, može se zaključiti da je svaka serija koja je imala premijeru poslije “Sopranovih” na neki način nosila njen znak. Zapleti su dobili mračniji ton, junaci su igrali na tankoj liniji heroj/antiheroj, prikaz nasilja i seksa dobio je eksplicitniji karakter… Čak su i komedije usvojile neke od njenih karakteristika, uključujući poremećene glavne likove i brojne reference na svijet kriminala, a o povratnom uticaju na holivudski film da ne govorimo. Hitovi su tad bili sitkomi kao što su “Prijatelji” ili “Svi vole Rejmonda”, bolnička drama “Hitna služba” ili animirana serija “Simpsonovi”, a ne uvrnuta priča o mafijašu koji ima napade panike, kojeg rođena majka i stric pokušavaju ubiti i koji dok prati kćerku na upis na koledž, usput tajno davi žicom cinkaroša, da bi se kasnije jadao psihijatru kako ga djeca ne razumiju iako sve daje za njih.
“Sopranovi” su definitivno bila ta serija koja je označila rađanje novog oblika televizijske produkcije. Razbijanje ustaljenih televizijskih i filmskih šema bilo je lako uočljivo već u prvim epizodama, a sve pretpostavke o seriji tipa “još jedna priča o mafijašima” pale su u vodu, ostavljajući i gledaoce i kritiku zbunjene pred ne baš tipičnim proizvodom za američko TV tržište.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu