U jednoj narodnoj pjesmi koju je zabilježio Vuk Karadžić piše: „Pokupili zlice i zlikovce, buljumbaše s koca i konopca, te ih rani sirotinja raja…” Slična formulacija pojavljuje se i u dijelu Rodoljuba Čolakovića: „U ustanak se ubaciše nekakvi probisvijeti bez roda i imena, balije, šokci, odbjegli robijaši, ljudi s koca i konopca.”
Čak je i pravnik Valtazar Bogišić u svojim zapisima koristio ovu izreku: „Skupljalo se među njih ljudi sa svake strane… što no riječ – s koca i konopca.”
Danas često čujemo ovu frazu kao komentar kada je neko društvo šarenoliko, neorganizovano ili sumnjivog ponašanja, ali rijetko ko zna da je njeno značenje nekada bilo daleko mračnije.
Izraz vodi porijeklo iz vremena Osmanskog carstva, kada su Turci na ovim prostorima kažnjavali hajduke i istaknute Srbe najbrutalnijim metodama – nabijanjem na kolac ili vješanjem. Oni koji bi uspjeli da pobjegnu od takve sudbine, govorilo se da su „pobjegli s koca i konopca“. O tim jezivim kaznama pisao je i Ivo Andrić u svom romanu Na Drini ćuprija.
U izvornom značenju, izreka se odnosila na okupljanje zlih, bezdušnih ljudi, od kojih su mnogi već bili osuđeni za teške zločine. Danas se uglavnom koristi da opiše grupu neusklađenih, nepovezanih ili sumnjivih ljudi prikupljenih bez reda, kriterijuma i smisla, prenosi Alo.rs.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu