Glavna junakinja ovog romana jeste albino Saksonka Adalberta (nedostatak koji služi za dodatnu karakterizaciju u prostoru gdje se svi predstavljaju kao jedinstveni i neponovljivi), bibliotekarka u Okultnoj univerzitetskoj biblioteci, neprestano u pratnji svog mačka Valtazara (koji podsjeća na umanjenu verziju Behemota iz “Majstora i Margarite”), nekadašnja vodeća figura paradržavne organizacije, po kojoj knjiga nosi ime. Kroz njen lik materijalizovana je besmrtna Ničeova ideja volje za moć. Iako je već jednom bila na vrhu hijerarhije predstavljenih likova i događaja, ona ne prestaje da strijemi da se tamo i vrati. Dovoljan je nagovještaj da je ostvarenje vječitog cilja moguće, da bi se ponovo krenulo u realizaciju ambicija koje su već jednom doživjele krah. Na taj način, autor posredno kritikuje koncept vlasti kroz istoriju, predstavljajući državnike kao one koji ne uče na svojim, a naročito ne na greškama onih čiji su nasljednici.
-Mnogo ju je boljela ta istina. I taj bol traje skoro osamdeset godina. Ona, koja je decenijama predsjedavala Vrhovnim savjetom ove zemlje, i koju je cijenila čitava Evropa, načinila je taj samoubilački potez-
Iako je neprestano osujećena, sujetna i nesigurna istovremeno, svjesna svog plemenitog porijekla, Adalberta predstavlja dragulj u prašini, osuđena da postoji na prostoru koji ne odgovara njenim unutrašnjim kvalitetima ni ambicijama. Ona strada iz samilosti i sentimentalnosti, kojih nije oslobođena iako je bila vođa ustanika, što njenom liku daje prirodnost. Ne bi mogla da se opiše ni atributima dobra, ni atributima zla. Mentalni sklop koji lako plane, ali se i sažali nad nemoćnim seljacima, jeste nešto što je izdvaja od drugih likova opisanih u ovoj knjizi (izuzetak je još vitez Veterih, čija je karakterizacija čak detaljnija u odnosu na glavnu junakinju).
-Valtazar pogleda otužno gazdaričino skamenjeno lice svojim okruglim očima. Gazdarica mu uzvrati pogled. Crni krejon oko očiju se lagano razmazivao. Suze su se miješale sa šminkom i curile niz napuderisano lice. Topila se jeftina kineska šminka i skupi srpski snovi, koji su koštali na hiljade života potrošenih u uzaludnim vojnim kampanjama-
Roman prati dvije paralelne radnje, Adalbertino stremljenje ka povratku na funkciju sa koje su je zbacili, sa svim usponima i padovima, kratkotrajnim prolaznim uspjesima i razočaranjima, koje simbolički dokazuje Šopenhauerovu tezu da je čovjek biće patnje, jer uvijek želi više od onoga što dobije, i rješavanje privatne Veterihove misterije, što se može završiti fatalno po junake priče.
Sam romaneskni svijet, kada se zađe iza kulisa, podsjeća na važnije događaje iz istorije sa ovih prostora. Nema čitaoca koji u aluzijama i igri riječi neće prepoznati asocijacije na četnike i partizane, Osmansko carstvo, bombardovanje, sankcije, odliv mozgova, sav gorki talog devedesetih koji je u svijesti publike i savremenih stvaralaca još uvijek živ. Toliko da je autorima mlađe generacije postao građa književnosti i skriveni Weltanschau, tj. pogled na svijet. Upravo po načinu na koji opisuje paradržavne tvorevine, udruživanja i savezništva, ratove, unutrašnje i spoljašnje sukobe, pisac se odaje kao neko kome je stalo do, prije svega, prikaza istorijskog trenutka i međuljudskih odnosa koji ih grade. Te slike su u tolikoj mjeri plastične da primoravaju čitaoca na jedan prustovski lanac nemilih sjećanja i ponovno preispitivanje događaja čiji su bili svjedoci.
Isto tako, ovo je svijet koji naliči na scenografiju priče o Hariju Poteru i Džojsov “Portret umjetnika u mladosti” sa elementima slovenske mitologije, ispunjen neistraženim svijetovima.
-Zeleni okean Atelkuza se kupao u sjaju podnevnog sunca. Vijekovima stara hrastova šuma blistaše u svoj svojoj smaragdnoj ljepoti. Svijetlozeleni veo je lelujao između debelih stabala nošen laganim povjetarcem sa sjevera. Hor miliona listova trepereše zagolican dahom nepregledne divljine, stvarajući tihu muziku, koja je bila pravi melem za sluh. Ovo mjesto, koje je istovremeno na Zemlji i izvan nje, nadimalo se od spokoja ušuškano u svoj zeleni ogrtač. Skriven od nedaća vidljivog svijeta, u kome vrijeme neumitno teče trošeći živote smrtnih ljudi, Atelkuz je disao punim plućima. Kuknjava iz zemaljskih tragedija je za smireni Atelkuz bila nešto poput stranog jezika. Atelkuz nije razumio buku i bijes. Mada je povremeno mogao da čuje njihovo zapomaganje, a to se dešavalo kada se otvori crvotočina prema mjestima gdje prostor i vrijeme nisu sabijeni u ovolikoj mjeri- Glavno sredstvo pripovijedanja jeste apsurd, dopunjen humorom i efektivnim dijalozima. On ostvaruje dinamiku radnje, koja obiluje zapletima i akcijom. Pisac uspješno kombinuje folklor i kolokvijalni govor sa, na pojedinim mjestima, poetskim opisima.
Ova knjiga posjeduje sve elemente žanra naučne fantastike, bogatu paletu živopisnih likova, što po svojoj raznovrsnosti podsjećaju pomalo na okruženje strip-junaka Dilana Doga, sporedne grane narativne okosnice, koje čitaocu sve vrijeme djeluju poznato, iako ne može da ih sasvim smjesti ni u jedno slično djelo sa kojim se ranije susreo. Ovaj roman, u tom smislu, predstavlja uspješni kolaž i sintezu najznačajnijih ostvarenja fantastike koja mu prethode, kao i malu enciklopediju maskirane istorije.
O autoru
Dušan Jevtić rođen je 1986. godine u Aleksincu. Diplomirao je Istoriju na Filozofskom fakultetu u Nišu 2009. godine, a master rad iz oblasti politikologije je odbranio 2012. na Fakultetu političkih nauka u Beogradu. “Okultni savez Srbije” je njegov prvi roman. Živi i radi u Nišu.
(Blic)
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu