Naime, rat u Ukrajini pokazao je licemjerje i dvoličje vodećih svjetskih organizacija, koje su umjesto brige o sportistima i držanja digniteta takmičenja, krenule u pravu „antirusku“ histeriju i praktično na stub srama stavili čak i sportiste iz Rusije koji nisu naklonjeni predsjedniku ove zemlje Vladimiru Putinu.
Rusiji se oduzimaju takmičenja, klubovi ne mogu da igraju u svojoj zemlji a sad su sve češće najave da se zabrane i mečevi protiv sportista iz ove zemlje u znak podrške Ukrajini. Tako se politika itekako umiješala u sport i zadala udarac onome čime su se upravo sami sportisti najviše i najčešće ponosili – pomirenju.
Sport spaja ljude i vodi ka miru – poruka je koju su često ovih dana uputili ruski sportisti i klubovi. Za te riječi oni su dobili sankcije, kritike, pa čak i otvorene prijetnje.
Nije puno pomogla ni činjenica da je većina ruskih sportista tražila mir. Od ponedjeljka najbolji teniser svijeta Danil Medvedev se nije radovao prvom mjestu jer je isticao da to nije primjereno trenutku i pozivao na prekid rata.
Njegov zemljak i takođe teniser Andrej Rubljov je javno nakon meča napisao poruku „Zaustavite rat, molim Vas“ a u trenutku napada čak je u dublu igrao sa ukrajinskim kolegom Iljom Marčenkom. Njihovi apeli su gurnuti u stranu jer se ne uklapaju u “antirusku” histeriju loših momaka, pa je Rubljov dobio čak i prijetnje smrću.
Šta su krivi američki košarkaši koji igraju i zarađuju novac u ruskim košarkaškim klubovima koji nastupaju u Evroligi a sad im se uskraćuje osnovno pravo na rad. Sad se čak traži izbacivanje ruskih igrača iz NHL (američke profesionalne lige) iako sami sportisti nisu napravili nijedan potez koji bi podržao vojnu akciju Ruske Federacije. Ali očito da to više nije ni bitno.
U sličnoj situaciji našli su se i sportisti iz Jugoslavije. Stariji se sigurno sjećaju zabrane igranja na Evrpskom prvenstvu u fudbalu 1992, zatim na Olimpijskim igrama, te sankcijama za klubove.
Tako je aktuelni šampion Evrope u fudbalu Crvena zvezda 1992. godine svoje mečeve igrala van Beograda i tako su umanjene njene šanse da se bori za odbranu trofeja, jer je pitanje kako bi sve prošlo da su mečeve grupne faze Kupa šampiona igrali na svom stadionu a ne u Mađarskoj i Bugarskoj. Ili košarkaši Partizana koji su do titule šampiona Evrope došli igrajući u Fuenlabradi.
Sport bi trebalo da ujedinjuje, da vodi ka miru ali očito je da je u savremenom svijetu postao samo još jedan instrument politike. Za vrijeme Olimpijskih igara u staroj Grčkoj su prekidani ratovi a sad se oni nažalost vode i preko sporta.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu