Vodeći zagovornik metodičke škole američke glume, Brando je u svoje uloge unio anksiozni fizički intenzitet koji ga je učinio simbolom rastuće omladinske kulture 1950-ih.
Dobio je dva Oskara za najboljeg glumca, za uloge u filmovima Na obali mora, Elija Kazana i Kum, Frensisa Kopole.
Rođen u Omahi, Brando je bio neposlušno dijete. Bio je izbačen iz raznih škola i vojne akademije i borio se da brine o svojoj majci alkoholičarki. Otišao je u Njujork kao tinejdžer, upisao se u Glumački studio i studirao metodičku glumu kod Lija Strazberga i Stele Adler. Brando je zanat ispekao u pozorištu, osvojivši kritiku kao Stenli Kovalski u Tramvaju zvanom želja Tenesija Vilijamsa – koga će kasnije igrati i na ekranu. Na filmu je debitovao 1950. kao ratni veteran sa paraplegikom u filmu Muškarci i izazvao kontroverzu zbog svoje kultne uloge bajkera obučenog u kožu u filmu The Wild One.
Inspiracija i enigma
Za svoje vršnjake Brando je bio inspiracija i enigma. Poznato je da je prezirao sopstveni talenat i prezirao industriju u cjelini. Ali on je takođe bio strastveni politički aktivista koji se pridružio pokretu za građanska prava i odbio Oskara iz 1972. za Kuma u znak protesta zbog politike američke vlade prema Indijancima.
Van ekrana, Brandov život je opterećen tragedijom. Njegov sin Kristijan osuđen je za ubistvo dečka svoje sestre 1990. Njegova kćerka Čejen izvršila je samoubistvo 1995. godine.
Brando se ženio tri puta i imao je dvije dugoročne veze. No, čak i kada bi se skrasio, nije bio svijetli primjerak bračne vjernosti. Njegova sekretarica jednom je izjavila kako ga je na dan vjenčanja sa Anom Kašfi zatekla sa drugom ženom u krevetu. Jednu od dužih veza, sa malo poznatom i 20 godina mlađom glumicom Džin Baner, započeo je u trojci. Kada ga je Džin upoznala, bila je djevojka Kristijana Markana. Predložila im je seks utroje i poslije toga nastavila da se zabavlja sa Marlonom. Iako su povremeno raskidali, održavali su vezu od 1968. do 1982. Tajna trajanja bila je u tome što, za razliku od drugih žena, Džin nikada nije trčala za njim kada bi je ostavio.
“Kum” kao Brandov veliki povratak
Tokom šezdesetih godina 20. vijeka Brando je prihvatao uloge zbog love, ali se nije mnogo unosio u njih. Ali, rad na “Kumu” (1972) Fransisa Forda Kopole ponovo je rodio glumca u njemu.
Slavni glumac je imao samo jedan uslov, a to je da Bert Rejnolds ne smije da igra u filmu. Kopola je smatrao da je tada mladi Rejnolds savršen izbor za ulogu Majkla Korleonea, ali je Brando bio toliko odlučan da je prijetio otkazom ako do toga dođe, prenosi Collider.
Ulogu je odigrao tada nepoznati Al Paćino kome je ovaj angažman donio status velike zvijezde, a Bert je godinama kasnije u jednom intervjuu izjavio da su glasine da Brando nije želio da radi sa njim tačne, ali da nije zažalio što nije igrao u filmu:
Njegov dugogodišnji prijatelj Džek Nikolson jednom je primijetio: „Brando je najbolji, glumac na koga se svi ugledamo. Kada on ode, mi ostali ćemo da se pomjerimo za jedno mjesto.“
– Jedina stvar koju glumac duguje svojoj publici je da im ne dosadi – rekao je jednom Marlon Brando. Tokom svojih 80 godina, mogao je da bude bijesan, očaravajući, misteriozan i razdražujući. Ali Marlon Brando nikada nije bio dosadan, piše Bizlife.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu