Hrišćanstvo je na specifičan način pomirilo dvije moćne magijske civilizacije, “starozavjetnu” atlantiđansku i “novozavjetnu” hiperborejsku, uzevši od obje mitološke obrasce.
Srpski narod je zajedno sa Konstantinom bio u epicentru nove hibridne religije, razapet izme]u zapadnog i istočnog hrišćanskog svijeta. Konstantin Veliki je rođen u Nišu, od oca Flavija Konstancija iz Dardanije i majke Jelene, priproste gostioničarke srpskog porijekla. Deretić u svom djelu “Antička Srbija” Dardance smatra takođe protosrpskim narodom, koji se u Dardanele, koji spajaju Evropu i Aziju, doselio još za vrijeme Nimrodovih osvajanja.
Konstantin je, kao moćan vladar, osnovao Konstantinopolj baš na Dardanelima, vjerovatno da bi odao počast svom ocu. Poslije osnivanja Konstantinopolja 330. godine rimski car Konstantin je prebacio sjedište svoje vojne moći na kapiju Istoka.
Dobro je poznato da je Konstantin za sve vrijeme svoje vladavine veličao Mitru, nepobjedivog boga sunca, koji se nalazio na kovanom novcu carstva sve do njegove smrti. Mitra i Apolon bili su državni kultovi, a vjera u hrišćanskog boga i njegovog sina Isusa Hrista tek se pretvarala u religiju. Konstantin je shvatio da ima veliku šansu da ujedini mitove dvije velike civilizacije, Atlantide i Hiperboreje, u jednu religiju, prihvatljivu nepomirljivim stranama.
Atlantiđaska strana dolazila je do Konstantina i njegovih Rimljana preko brojnih mitova starih Jevreja. Sve te priče od stvaranja svijeta preko Mojsija, Isaka do Jova bile su uobličene u knjigama “Starog zavjeta”. Hiperborejski mitovi o Apolonu i Mitri, sa druge strane, dolazili su sa sjevera iz Vavilona i starog Irana. Apolon, koji je zakonodavac, zaštitnik ljudi i usjeva, iscjelitelj, bog pomorstva i bog smrti dobio je ime od vavilonske riječi appulu (Vrata), odnosno iz imena hetitskog božanstva Apulunasa, zaštitnika kapija i ulaza, što je, pored ostalog, u Grčkoj bio Apolon.
Apolon je preko Vavilona, Grčke sa kolonijama i Etrurije stigao na Apeninsko poluostrvo. Apolonovo svetilište Apolinar, jedino u starom Rimu, i hram unutar njega, izgrađeno je i posvećeno 429. godine p.n.e. Bilo je posvećeno Apolonu Iscjelitelju, u nadi da on može da ublaži zarazu koja je u to vrijeme vladala ovim dijelom Apeninskog poluostrva. Zvanično upražnjavanje Apolona kao nosioca kulta Sunca u Rimskom carstvu počelo je od vremena Oktavijana Avgusta koji je, u okviru svoje vjerske reforme ustanovio kult Apolona kao jednog od najvećih rimskih bogova. Zapravo, kult Nepobjedivog Sunca (Sol Invictus) bio je u rimskoj imperiji otjelovljen u persijskom bogu svjetla Mitri.
Mitra, persijsko božanstvo svjetlosti, starije je u odnosu na većinu ostalih rimskih božanstava i smatran je za sina persijskog božanstva Ahura Mazde. Mitra je pobijedio boga sunca Sola, te postao glavno solarno božanstvo. Bog Sol bio je prihvaćen kao službeno božanstvo Rima u vrijeme Aurelijana, koji mu 274. diže hramove. Konstantin je naručio da se napišu nove knjige, “Novi zavjet”, u kome će se slaviti novo božanstvo Isus Hrist, ali sa detaljima koji ga dovode u blisku vezu sa Mitrom.
Zaista, pisci tih knjiga bili su dobro upoznati sa Mitrinim životom. Mitra ima dosta sličnosti sa istorijskim Isusom: rodila ga je djevica 25. decembra u pećini i, poput Isusa, Mitra se na večeri oprostio od svojih 12 učenika i otišao Sunčevim kočijama bogovima. Od svojih sljedbenika Mitra je tražio visoki stepen moralnosti, insistirajući na najvećoj čistoti, askezi i čednosti, obećavajući kao nagradu ljepši život poslije smrti, jer je on Spasilac čovječanstva. Svojim sljedbenicima Mitra daje napitak spravljen od vina i krvi bika, a u hrišćanstvu se izvodi ritual evharistija u kom je vino krv Hristova, a hljeb njegovo tijelo. Krštenje sljedbenika Mitre zaranjanjem u vodu ima svoju paralelu u hrišćanstvu. Učenje o jednom Bogu, dobru i zlu, besmrtnosti duše, slični su za obje religije.
Grci, koji su oduvijek bili dio Atlantiđanske tradicije, nikada nisu prihvatali persijanske mitove, dok su Rimljani prihvatili Mitrin kult koji se širio carstvom u drugoj polovini drugog vijeka.
(Nastaviće se)
Raniji tekstovi:
Zagonetna istorija Srba (11): Lepenski vir
Zagonetna istorija Srba (12): Riboliki demon Dogon
Zagonetna istorija Srba (13): Sumerski mit na Balkanu
Zagonetna istorija Srba (14): Srbica
Zagonetna istorija Srba (15): Drevna Srbija
Zagonetna istorija Srba (16): Nino Belov
Zagonetna istorija Srba (17): Herkul ili Serbo Makeridov
Zagonetna istorija Srba (18): Aleksandar Veliki
Zagonetna istorija Srba (19): Narodi u milenijumu prije nove ere
Zagonetna istorija Srba (20): Kelti
Zagonetna istorija Srba (21): Solarni, zvjezdani i lunarni kultovi na tlu Balkana
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu