Ljiljana Erić Simjanović bila je uz Ljiljanu Ticu i Ljiljanu Perović najznačajnija manekenka u bivšoj Jugoslaviji. Manekenstvom je počela da se bavi jako mlada, a obišla je, radeći revije, cijelu zemlju. Ljepotu i gracioznost predstavila je i inostranoj publici, a zbog svega što je uradila u manekenstvu danas se smatra ikonom jugoslovenske mode, kao i primjerom neprolazne prirodne ljepote.
Ljiljanu smo poslednjih godina mogli da vidimo na revijama u Beogradu, na kojima je učestvovala kao manekenka, piše Žena Blic.
Zoran Simjanović koji je decenijama bio u braku sa čuvenom manekenkom, rođen je 1946. u Beogradu, kao dječak pohađao je časova klavira, a već kao tinejdžer počeo da svira u prvim beogradskim rokenrol grupama “Siluete” i “Elipse”. Posle saradnje sa Zoranom Hristićem na muzici za film “Nemirni” prekinuo je studije prava i upisao Muzičku akademiju u Beogradu.
Između ostalog komponovao je muziku za filmove “Specijalno vaspitanje”, “Miris poljskog cveća”, “Nacionalna klasa”, “Zemaljski dani teku”, “Sećaš li se Doli Bel”, “Otac na službenom putu”, “Sok od šljiva”, “Maratonci trče počasni krug”, “Balkan ekspres”, “Variola vera”, “Tajvanska kanasta”, “Šta se zgodi kad se ljubav rodi”, “Jagode u grlu”, “Sabirni centar”, “Tango argentino”, “Virdžina”, “Besa”, “Bure baruta”, “Tito i ja”, “Urnebesna tragedija”…
Simjanović je pisao i muziku za film “Lepota poroka” Živka Nikolića.
– Saradnja sa Živkom je bila odlična. On je bio sjajan, veoma jednostavan, kratko i jednostavno je objašnjavao stvari i kratko i jasno rješavao stvari. Ja sam muziku kuvao i kuvao, predstavio mu je i njemu se to dopalo – ispričao je za “Ženu” kompozitor Zoran Simjanović 2018. na premijeri digitalnog izdanja ovog filma u Beogradu.
Na tom događaju bio je sa suprugom Ljiljanom, a u intervjuu za naš portal dodao je da je ovo kao i u svakom filmu bilo ključno za posao.
– Kompozitor uvek mora da bude i odličan dramaturg, da shvati i da pomogne reditelju da ispriča priču do kraja. U “Lepoti poroka” je bio važan sudar civilizacija i mi smo to uspjeli da napravimo – poručio je.
Zoran Simjanović je bio redovan profesor primijenjene muzike na fakultetima dramske i muzičke umjetnosti u Beogradu, Banjaluci, na Cetinju, a na pitanje “ko ga je gurnuo u svet muzike”, odgovorio je 2012. u intervjuu za “Politiku” sljedeće:
– Slučaj. Rođen sam neposredno poslije Drugog svetskog rata. Ta generacija je najbrojnija. Kad je rat završen, ljudi su se vratili ženama. Zbog velike gužve pri upisu u školu stigao sam do prvog razreda tek sa sedam i po godina. Pošto sam, kažu, već tada bio zreo, moji su me, u šestoj godini, poslali porodičnoj prijateljici profesorki klavira Jeli Kršić. I taj instrument je bio moj bukvar.
U tom intervjuu otkrio je i o kojim zanimanjima je maštao kao dječak:
– Arhitekta, ekonomista… Kasnije, prilikom posjeta stricu Miloradu, ortopedu, jednom od osnivača bolnice na Banjici, prelistavao sam njegove knjige u kojima sam nalazio zanimljive detalje o operacijama ruku, nogu… I bilo mi je to, u početku, zanimljivo, ali brzo sam uvidio da mi je muzika mnogo bliža. I moj stric ju je volio – operisao je uz zvuke klasične muzike i džeza.
Otkrio je tada i šta mu je najvažnije u životu:
– Živim dosta pošteno, opušteno i mirno spavam. To mi je najvažnije. Prija mi druženje sa ljudima istih opredjeljenja. Volim skijanje, a igram i tenis.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu