U njemu je pisalo sljedeće:
“Nikola Kolja Pejaković je jedan od najzanimljivijih mladih autora sa područja bivše Jugoslavije, poznat ponajviše kao glumac u filmovima Srđana Dragojevića, Miloša Radovića i kao lik iz kultne serije Dr Neleta Karajlića ‘Složna braća’. Kao andergraund roker posebnog stila postao je neka vrsta ‘jugo Frenka Zape’ , sa blagom primjesom folka. Blizak je estetici sarajevskog Novog primitivizma, ali istovremeno i sa odmakom od tog pokreta, budući da je veći dio života proveo u Srbiji. Njegova lična estetika bi se mogla nazvati nekom vrstom kičastog teatra surovosti, koja spaja Artoa sa Felinijem ili Almodovara s Bukovskim. Ono što je Nikola Pejaković napravio, po avangardnoj snazi i radikalnosti, prevazilazi okvire svog rodnog grada.”
Obradovalo me je što je Nikola na svojoj zvaničnoj biografskoj stranici preneo ovaj moj stari tekst. Kako sam kao student dramaturgije imao prilike da par puta uživo u Koljinom stanu slušam kako izvodi i peva svoje pjesme, odmah sam znao da je u pitanju poseban autor.
Mislim da nas je upoznao reditelj Peđa Milinović kod koga je glumio u TV drami “Apstinenti”. To što nije imao jedan prst nije nimalo smetalo da njegova svirka na gitari bude vrhunska. Pisao je na početku karijere pornografske pjesme i i pjevao ih za blisko društvo na žurkama, baš kao i ja. Njegov boemski životni stil odveo ga je do toga da je morao da se liječi od droge i alkohola. Veliku podršku u odvikavanju davao mu je patrijarh Porfirije, tada domaćin manastira Kovilj.
Bio je ubjedljivo najtalentovaniji na klasi pozorišne režije s koleginicom Lenkom Udovički. Sudbinski, prije muzičke slave doživio je glumačku, pojavljujući se u brojnim kultnim filmovima od “Mi nismo anđeli” i “Lepa sela lepo gore” Srđana Dragojevića do “Južnog vetra” Miloša Avramovića. Uradio je fantastičan posao kao scenarista serija “Vratiće se rode”, “Meso” i “Kosti”.
Konačno je prije par godina doživio da slava njegovog benda “Kolja i grobovlasnici” postane tolika da može da bude hedlajner velikih festivala u regionu. Najslavnija je priča o njegovom narodnjaku “Haljinica boje lila”, koju je iz zezanja poklonio svojoj bivšoj djevojci Loli, koja je željela folk karijeru. Pjesmu je isproducirao tada mladi Željko Joksimović. Pjesma je bila slabo primjećena sve dok je nije ponovo otpjevala hrvatska pjevačica Severina, u novom aranžmanu Gorana Bregovića. Pjesma je potom postala kafanski i svadbarski hit za sva vremena.
Problem sa izuzetno talentovanim ljudima kao što je Kolja je što je njegova biografija poput mozaika. Njegov zlatni glas potpuno je poseban u rokerskom eks YU okruženju. Puno toga u ovom tekstu još nije rečeno. Moraju se znati mnogi detalji kako bi se došlo do prave slike jednog od najvećih umjetnika koga je Banjaluka ikada dala.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu