Međutim, pravila koja je nedavno objavila Čečenija su toliko specifična da ih je teško opisati bilo kako drugačije osim „bizarno“. Ta ruska republika najavila je zabranu muzike koja je ili prebrza ili prespora. Zvaničnici se nadaju da će time iskorijeniti „zagađujući“ zapadni uticaj u region. Odluka je da „od sada, sva muzička, vokalna i koreografska djela moraju da odgovaraju tempu od 80 do 116 otkucaja u minuti“. Sve ostalo se podvodi pod „neprihvatljivo“.
Objavljujući tu odluku ministar kulture Musa Dadajev je 5. aprila rekao: „Čečenska muzička kultura je oduvijek bila raznolika po tempu i metodologiji. Moramo prenijeti naše kulturno nasljeđe našoj djeci: običaje, tradiciju, naše adate (tradicionalne zakone), naš kodeks časti – osobine čečenskog karaktera koje obuhvata čitav spektar moralnih i etičkih standarda.”
Prema izvještajima ruskih medija, ministar je i dodao: „Pozajmljivanje muzičke kulture od drugih naroda je nedopustivo. Moramo obezbijediti ljudima kulturnu baštinu čečenskog naroda.”
Novo pravilo, koje je odobrio lider republike Ramzan Kadirov, obezbijediće da sva lokalna muzička i plesna ostvarenja budu u skladu sa „čečenskim mentalitetom, jezikom, kulturom i muzičkim ritmom. Tradicionalna muzika uključuje instrumentalne pjesme i epske balade.” Istovremeno, domaći umjetnici dobili su rok do 1. juna da pjesme koje nisu u skladu sa novom propisom prepišu u prihvaćeni opseg. Nakon tog roka, „neprepravljene“ pjesme više neće moći da se puštaju u javnosti.
Nova odluka je posljednja u nizu ograničenja – uključujući strogi kodeks oblačenja i brojna kršenja ljudskih prava, posebno protiv gej populacije.
Čečenija (milion i po stanovnika, pretežno muslimanska republika u jugozapadnoj Rusiji, između Crnog i Kaspijskog mora) nije prva zemlja koja zabranjuje različite vrste muzike. Na primjer, Kina je poznata po tome što je striktna u pogledu muzike koju građani mogu, a šta ne mogu da slušaju, zabranjujući bilo koju pjesmu koja govori o nezavisnosti Tibeta ili bi se mogla shvatiti kao antikineska, kao što je album “Kineska demokratija” grupe Guns N’ Roses. Međutim, Čečenija je prva država koja ograničava brzinu muzike!
“Novi standard muzike” je relativno spor u poređenju sa velikom količinom moderne pop muzike koja ima tendenciju ka većem broju otkucaja u minuti (BPM). Gro pop pjesama kreće se od 100 do 130 BPM. To je tempo koji se obično koristi za stvaranje privlačnog i plesnog ritma. Prosječan tempo najprodavanijih pop pjesama u periodu 2020-23. je 122 BPM. Opet, neki hip-hop i rep, koji se obično svira brzinom između 60 i 140 otkucaja u minuti, u teoriji bi se i dalje kvalifikovao za „tradicionalni čečenski osjećaj ritma“ koji zvaničnici pokušavaju da nametnu i zakonski legalizuju.
Tom odlukom sada su, između ostalih,eliminisane ove pjesme: „Shake It Off“ Tejlor Svift, „Here Comes the Sun“ Bitlsa, „Smells Like Teen Spirit“ trija Nirvana, „Hotel California“ grupe Igls i „Single Ladies“ Bijonse, kao prebrze, a „Hey Jude“ Bitlsa, “Little Wing” Džimi Hendriksa, “Don't Worry Be Happy” Bobi MekFerina, „Rehab“ Emi Vajnhaus, „I Will Always Love You“ Vitni Hjuston, „Imagine“ Džona Lenona i „Hello“ Adel kao prespore. Nezavisni ruski novinski sajt Meduza tvrdi da ruska nacionalna himna, sa svojih 76 otkucaja u minuti, nikako ne spada u domet čečenskog ministarstva kulture.
Mnogi režimi su nastojali da ograniče zapadnu muziku i eventualne kulturne uticaje. Poslije Islamske revolucije 1979. brojne pop pjesme su bile zabranjene u Iranu, prodavnice ploča su „nestale“, a koncertne dvorane „utihnule“, a svako ko je uhvaćen sa muzikom koja se smatrala „neislamskom“ mogao je biti bičevan ili zatvoren zbog „izazivanja korupcije na zemlji“. Sedamdesetih godina, tokom vladavine Crvenih Kmera u Kambodži, sva muzika, osim partijske propagande, bila je zabranjena. Prošlog ljeta talibani su palili muzičke instrumente po Avganistanu, tvrdeći da muzika „izaziva moralnu korupciju“. Prethodno su zabranili puštanje muzike u javnosti. U Sjevernoj Koreji „spoljna muzika“ je nedozvoljena. Kim Džong Un je javno osudio K-Pop (pop muziku iz Južne Koreje) kao „opaki rak“ koji prožima sjevernokorejsko društvo. U Maleziji, lokalni zakoni zabranjuju radio stanicama da puštaju pjesme koje su „uvredljive za osjećanja javnosti“ ili „krše dobar ukus i pristojnost“. Valja reći i da je i Velika Britanija imala svoje trenutke muzičke cenzure. Postoji „nepotrebno diskriminatorski“ član 63 Zakona o krivičnom postupku iz 1994. koji policiji daje ovlašćenje da zatvori događaje sa muzikom koju „karakteriše emitovanje niza taktova koji se ponavljaju“.
Sjećam se nekadašnjih inicijativa o zabrani „ciganske“ muzike, što na svu sreću nije uspjelo. Svaka muzika ima svoju vrijednost bez obzira na to koju etničku grupu uključuje ili podrazumijeva. Uvijek sam volio bogatstvo raznolikosti koje muzika podrazumijeva. Lično, uopšte nemam problem sa zemljom koja želi da obezbijedi prostor za svoju kulturu. To je dužnost svake ozbiljne države, ali to ne znači da će njihovo rješenje biti efikasno ako podrazumijeva neke isključivosti. Pri takvim odlukama dogode se i neki čudni propusti. Recimo, nacionalni čečenski plesovi kao što su Zikr i Lezginka su brži od 116 otkucaja u minuti, a himna Čečenije je sporija od 80 BPM. Još nisu objavljeni zvanični stavovi ministarstva kulture po toj nedoumici.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu