Ko je ikada igrao sa Vuisićem uvijek je to pamtio.
Tako čuveni Orson Vels, tvorac najboljeg američkog filma svih vremena “Građanina Kejna”, gostujući u jednoj popularnoj emisiji na američkim TV kanalima, poručio da poznaje još jednog velikog glumca – “Paju”, ali da ga neće pozvati, jer je “Amerika mala za njih dvojicu”.
Vels je od Vuisića na poklon dobio šubaru, koju je nosio na snimanju “Bitke na Neretvi”. Dok je bio u Jugoslaviji, redovno je išao u Kinoteku i gledao Pavlove filmove.
Pavle Vuisić je, kako ga je opisao Vels, bio “orkan filma i glume”.
Vuisić je igrao u stotinjak filmova i serija, a prvi film bio je čuveni “Čudotvorni mač” Vojislava Nanovića uz 1950. godine.
Pamte se njegove kultne uloge u seriji “Šešir gospodina Vujića” i filmovima: “Ko to tamo peva”, “Sjećaš li se Doli Bel?”, “Otac na službenom putu”, “Maratonci trče počasni krug”, “Hajka”, “Kampo Mamula”, “Dim”, “Mačak pod šljemom”, “Parče plavog neba”, “Žeđ”, “Horoskop”, “Inspektor”, “Sam”, “Pogon B”, “Kad čuješ zvona”, “Događaj”, “Konjuh planinom”…
Pavle Vuisić bio je karakterističan po činjenici da, poput još jednog velikog glumca Marlona Brada, nije volio da glumi!?
Često je odbijao i najbolje ponude za film da bi ostao na svojoj barci i uživao pored Save ili bi odlazio u omiljene kafane.
Saradnici navode da je za Vuisića odlazak na rad u inostranstvo i snimanje sa svjetski slavnim režiserima bio najgori mogući scenario…
Uz Batu Živojinovića, ovaj najveći srpski filmski glumac nije nikada završio studije glume, niti ih je upisivao.
Međutim, čitao je sve što bi mu došlo pod ruku, od etiketa na flašama, pa do najteže literature. Na papirnim paklicama od cigareta i u sveskama zapisivao je svoje misli i pjesme.
Pavle Vuisić bio je karakterističan po svom izražajnom licu, diskretnoj i ležernoj glumi i sposobnošću da nadogradi loše scenarije.
Iako nikada nije volio društveno uređenje socijalističke Jugoslavije, a ni lidera Josipa Broza Tita, bio je poželjan u svakom filmu. Dobio je mnoštvo nagrada, čak su htjeli da mu daju i Avnojevu, što Vuisić nikako nije želio. Na kraju je čak i napisao da ne želi tu nagradu.
Kad je dobio filmsku nagradu “Slavica”, koja se danas zove po njemu, i koja se tradicionalno dodjeljuje na Festivalu u Nišu, nije htio da je uzme.
Oni koji su igrali sa Vuisićem navode da je bio težak saradnik, ne zato što je bio loš već, naprosto, nije volio da glumi.
Nikada nije izgovarao tekst onako kako je napisan, nije prihvatao neprofesionalnost niti je tolerisao gubljenje vremena tokom snimanja. Svoj rad je odmah naplaćivao.
Bio je glumac najšireg dijapazona i bez određenog faha, koji je mogao podjednako sugestivno da igra sve što odgovara njegovoj robusnoj i pitomoj prirodi, kako su navodili kritičari.
Nije volio nagrade , ali su mu, ipak, stalno dodjeljivali priznanja: Oktobarsku nagradu grada Beograda, Cara Konstantina u Nišu, “Zlatnu arenu” na Festivalu u Puli, Gran-pri u Nišu.
Pavle Vuisić nije bio vjernik, ipak, na sahranu su došli popovi na poziv supruge, ne znajući ko je pokojnik.
Opojali su za Pajinu dušu, a rečeno im je samo da se preminuli zove – Pavle, što je bila Vuisićeva želja.
Sahrana je bila strogo privatna, a javnost o njoj nije obaviještena po želji samog glumca.
Tako je živio i umro veliki filmski i televizijski glumac Pavle Vuisić – koji nije volio da glumi.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu