Korona ne ugrožava samo pluća, ona je sistemska bolest i mesecima nakon što je neko preleži može ostaviti posljedice i na srce, štitnu žlijezdu, nervni sistem… Sve to može bukvalno odvesti u invaliditet – upozorava dr Milovanović.
Doktor Milovanović objašnjava da postkovid sindrom još nije zvanično dobio svoju šifru, ali od 1969. godine postoji oznaka koju je Svjetska zdravstvena organizacija dala za postvirusni sindrom umora “G-93.3” – većina naučnika smatra da je to isti sindrom i ista bolest.
On navodi i da Srbija još nema podatke o broju onih koji pate od postkovid sindroma, ali da velike zemlje poput Francuske ili Nemačke prijavljuju na stotine hiljada pacijenata.
– To je ozbiljan sindrom, multisistemska bolest, a srce i pluća su samo neki od organa koji bivaju oštećeni. Javljaju se i problemi sa pamćenjem, neurološki problemi – mravinjanje, drhtanje i utrnulost ruke ili noge. Pacijenti se bore i sa anksioznošću i napadima panike. Javljaju se i prolemi sa digestivnim tektom – zatvori i prolivi. Mogu biti dijagnostikovani i hašimoto, policistični jajnici, insulinska rezistencija – podugačak je spisak mogućih zdravstvenih tegoba, piše Srbija Danas.
Ovaj sindrom ostavlja posledice i na regulaciju krvnog pritiska.
– Poremećeni su refleksi koji regulišu krvni prtisak. Pronašli smo takve signale kod kovida i te promjene su izaraženije nego kod infarkta – objašnjava neurokardiolog.
Milovanović dodaje da posljedica ovog sindroma može biti i hronično povišena tjelesna temperatura, tu su i promjene na koži, alergije.
Ono što je najproblematičnije je osjećaj nesavladivog umora.
– Obično su u pitanju mlađi ljudi. Karakterističan je potpuni gubitak energije. Vi se naspavate, odete na posao i poslije dva-tri sata više ne možete da radite i nemate više energije. Kada uradite dijagnostiku ne nađe se ništa specijalno. U osnovi je utvrđeno da su oštećene mitohondrije – organele koje proizvode energiju. U svijetu se formiraju instituti koji se bave ovom problematikom – navodi sagovornik.
Kada je riječ o simtomu hroničnog umora, bez vidljivih posljedica po organe, nije lako dijagnostikovati problem.
– Pošto dijagnostika ne pokazuje ništa specifično, ti pacijenti su često žrtve nerazumijevanja na poslu i u porodici. Glavne promjene su zapravo na autonomnom nervnom sistemu, koji je, zapravo, softver našeg organizma – objašnjava Milovanović.
Terapija i liječenje su vrlo kompleksni, od vitamina do lijekova za obnavaljne mitohondrija.
– To je složen, multidisciplinaran proces. Poslije preležanog kovida neophodno je imati na umu da priča nije završena. Potrebno je intenzivno nastaviti sa uzimanjem antioksidanasa i pratiti stanje zdravlja narednih šest mjeseci kako ne bi ušli u sindrom hroničnog umora. Po dosadašnjim iskustvima, uz multidisciplinarni pristup, kod oboljelih od sindroma hroničnog umora je potrebno najmanje sedam mjeseci do dvije godine da se povrati normalno funkcionisanje organizma – zaključuje sagovornik.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu