Pravi ezoterik, koga su često optuživali da je sektaš, bio je u Beogradu osamdesetih godina Živorad M. Slavinski.
Čitava generacija pjesnika šezdesetih godina prošlog vijeka imala je jaku sklonost ka onostranim svjetovima, od Miroslava - Mike Antića, koji je slušao zov ptica i zvijezda, pa ih tumačio u svojevrsnom filozofskom ključu bliskom taoizmu Lao Cea, ili Branka Miljkovića, koji je poput gnostika svijet vidio kao mjesto demona, propadanja i smrti, ili Stevana Pešića, posvećenika tibetanskih čarobnjaka.
Miro Glavurtić je jedan od mislilaca koji se u ovoj kulturi možda najdosljednije bavio temom okultizma, posebno satanizma u studijama “Satana” i “Pakao”, kao i u nizu eseja pod imenom “Magija ekstrema”, koji su izlazili u časopisu “Delo”.
Umjetničko mistički pokret zvani “Mediala” je 1959. u beogradskoj galeriji grafičkog kolektiva napravio svoju prvu multimedijalnu izložbu, na kojoj su se predstavili slikari Leonid Šejka, Miro Glavurtić, Dado Đurić, Olja Ivanjicki i drugi.
Druga polovina dvadesetog vijeka srpske ezoterike zatiče u tvorevini zvanoj Jugoslavija.
Palavestra piše da ga je četvoro Mitrinovićevih učenika primilo u Mitrinovićevoj kući u Ričmondu, te da su mu zatvorili astralni pristup svom harizmatičnom lideru.
Kao pjesnik Dimitrije Mitrinović je zadužio otadžbinu ranim pjesmama koje spadaju u prve srpske avangardne radove, a kao filozof imao je uticaj na mnoge istaknute ličnosti u prvoj polovini XX vijeka, od Kandinskog, preko Oredža, Herberta Džordža Velsa, Adlera, do Alana Votsa.
Obuzet utopijskom vizijom sutrašnjice, koju nije dočekao, i u kojoj njegov narod nema naročite ni vedre izglede, Dimitrije Mitrinović se nije trudio da u engleskom jeziku ostvari čvrsto i cjelovito književno i filozofsko djelo i da postane "britanski pisac", kakav je nekad bio Džozef Konrad ili kao što su danas Salman Ruždi ili Išiguro Jamakaši.
Dimitrije Mitrinović je kratko vrijeme bio ataše u srpskom poslanstvu u Londonu, zatim slobodan pisac i predavač, a već 1920. godine stalni saradnik u vrlo uticajnom intelektualnom nedjeljniku "The New Age".
Poslije atentata na Franca Ferdinanda i početka Velikog rata planovi Dimitrija Mitrinovića su počeli da se mijenjaju.
U Minhenu se Dimitrije Mitrinović družio s umjetnicima kao što su Vasilij Kandinski i Pol Kle.
Dimitrije Mitrinović je bio oduševljen nekim aspektima velike Oktobarske revolucije i sanjao je o sličnoj generalnoj izmjeni svijeta, mada nije nalazio sebe u ljevičarskim idejama Lenjina. Zajedno sa Žerajićem i Gaćinovićem, u Sarajevu je postao član udruženja Mlada Bosna, čiji je jedan od glavnih ciljeva bila konkretna akcija i revolucija.
Osmišljavanje novog ruha tehnosvijeta bilo je veliki izazov za darovite vizionare kakav je bio i Dimitrije Mitrinović.
Konačno, tek predstoji pravo razotkrivanje tajnog odnosa Mihajla Pupina i Nikole Tesle. Njihovi raniji susreti bili su prepuni mistične energije prepoznavanja vremena koje će doći.
Stanko Stoiljković, ambasador Jugoslavije u Americi, sjećao se Tesle, koga je prvi put sreo u parku iza biblioteke, gdje je hranio dva bijela goluba s dlana.
Ubrzo poslije prodaje svojih patenata u telefoniji, Pupin je prodao svoje patente Markonijevoj kompaniji iz oblasti bežičnog prenosa signala koji su se odnosili na metod podešavanja kola u rezonansu i elektrolitički detektor.
Sukob dva velikana, Nikole Tesle i Mihajla Pupina, bio je tih, ali ozbiljan. Tesla je Pupinu zamjerao i njegovo slabo znanje maternjeg jezika.
Pupinove patente je u SAD otkupila Američka telefonsko-telegrafska kompanija, a u Evropi njemačka firma "Simens".
U aprilu 1896. godine Pupin je obolio od teške upale pluća. Njegova supruga, koja ga je njegovala, i sama se razboljela i umrla.
Mihajlo Pupin se u Berlinu posvetio fizičkoj hemiji i pod rukovodstvom Hermana Helmholca uradio doktorsku disertaciju "Osmotski pritisak i njegov odnos prema slobodnoj energiji".