On je svetac zaštitnik, ne Elvis ili Litl Ričard ili Džeri Li Luis. Štaviše, Beri je kodifikovao žanr, definišući njegove teme: automobili i otvoreni put; dječaci i gitare; tražene djevojke i poriv ka slobodi od roditelja i drugih autoriteta. On je najveći tekstopisac, glavni kreator njegovog instrumentalnog “glasa”, jedan od najvećih gitarista i jedan od najatraktivnijih izvođača. Jednostavno, bez njega ne bi bilo Bitlsa, Rolingstonsa, Bič Bojsa, Boba Dilana, niti bezbroj drugih.
Zato nije čudo što nasljednici biraju riječi. Džon Lenon je tvrdio: „Ako bi pokušali da rokenrolu date drugo ime, mogli biste ga nazvati ‘Čak Beri’“. Stivi Vonder je ponavljao: “Postoji samo jedan pravi kralj rokenrola. Njegovo ime je Čak Beri.” Džoan Džet je mislila: „Oličenje onoga što je biti rokenrol gitarista, tekstopisac i pjevač.” Džeri Li Luis je citirao majku: “Rekla je – Ti i Elvis ste prilično dobri, ali vi niste Čak Beri”. Brus Springstin ističe: „Čak je bio najveći praktičar, gitarista i vodeći pisac čistog rokenrola koji je ikada živio”. Za Pola Makartnija je bio: “Jedan od najvećih pjesnika rokenrola. Nedostajaće mi, ali će ga pamtiti svi koji su ikada voljeli rokenrol.”
Sa svoje strane Beri je ostao upamćen po mudrosti: “Ne ulazite u studio i glasno kažete: ‘Napraviću hit’. Pjesma postaje hit kada se ljudima dopadne vaša kompozicija.”
Generacijama ljubitelja muzike njegove pjesme su ukazivale na pravi put. Momentalno prepoznatljiv rif pjesme “Johnny B. Goode” je osnova na kojoj je izgrađen dobar dio rok muzike. Ta originalnost je beskrajno uticala i utiče na uzraste gitarista. Ali… šta ako prihvatimo ponovo aktuelizovanu tezu da je ona sama kao osnova tog zvuka i svo nasljeđe Čaka Berija – laž?!
Nemoguće je tačno odrediti ko je izmislio rokenrol. Polako se oblikovao pod raznim uticajima. Bluz, džez, gospel, ritam i bluz, pa čak i kantri i vestern muzika, spojili su se da bi stvorili jednu od rijetkih američkih umjetničkih formi. Čak Beri je bio ključan čovjek za taj uspjeh. Ne samo kao potpuni original na gitari, već fenomenalan lirski pripovjedač… na više načina.
U preokretu rokenrol istorije, pola vijeka od njenog početka, jedan veteran je tvrdio da Čak Beri nije napravio besmrtne rifove žanra; već ih je “otkinuo”. Džoni Džonson, originalni i dugogodišnji pijanista u Berijevom zvaničnom bendu, optužio je svog bivšeg vođu da je bespravno prisvojio njegov muzički doprinos. Džonson je naveo da se Beri lažno predstavio kao kompozitor za tridesetak pjesama, uključujući hitove kao što su „Johnny B. Goode“, “Roll Over Beethoven”, “Sweet Little Sixteen”, “No Particular Place To Go”…
I… da li je Beri bio plagijator?
Federalni sudija iz Sent Luisa 2000. godine odbacio je Džonsonovu tužbu, iste godine kada je ona podnijeta. Sudija je zaključio da je prošlo previše vremena otkako su napisane sporne kompozicije. Iako je Čak Beri uvijek isticao svoju originalnost i nevinost, javno je priznao doprinos i uticaj svog dugogodišnjeg pijaniste na njegovu muziku.
Eklatantan primjer Džonsonovog „uticaja“ na Berija je na B-strani prvog objavljenog singla “Maybellene” pod nazivom “The Wee Wee Hours”.
Ovaj instrumentalni je godinama bio nosilac Džonsonovog repertoara prije nego što je Beri napravio tekstove da ga dopuni i upotpuni. I, naravno, Džonson je izostavljen kao koautor sa spiska uprkos što je bio kompozitor te pjesme.
Pretpostavimo da je Čak Beri bio plagijator. Onda se postavlja intrigantno pitanje: zašto je Džonson nastavio da radi kao Čakov pijanista toliko godina?! Takođe, zašto Džonson ranije nije podnio tužbu protiv “lopova”? Džonijeva porodica je tvrdila: „On je savant (umni poremećaj), ne zna da piše muziku, drži je u svojoj glavi. Nije imao osjećaj šta je muzički posao iako je bio vrhunski pijanista. Komponovao bi muziku u svojoj glavi, ne shvatajući da je zapravo komponovao pjesme. Čak je to iskoristio i registrovao autorska prava na svoje ime. Dugi niz godina Džonson je bio ozbiljan alkoholičar i trebalo mu je mnogo vremena da shvati da njegovi doprinosi predstavljaju pisanje pjesama.”
Šta god da je istina, uvijek postoje dvije strane priče. Berijeva i Džonsonova. Dijelili su zajedničku sudbinu dvije decenije, od 1953. sve do 1973. godine. Moramo se složiti da bez Čaka Berija (1926-2017) i Džonija Džonsona (1924-2005) ne bismo imali ključni katalog pjesama koje su pomogle u izgradnji rok muzike. Takođe, odavno znamo da je „Johnny B. Goode” posveta Džonsonu, a da se naslov odnosi na Džonsonovo ponašanje dok je pio.
Do premijere filma “Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll” (koncertnog dokumentarca iz 1987. koji je nastao u čast Berijevog 60. rođendana) mlađoj publici ime Džonija Džonsona, klaviriste iz nekadašnjeg pratećeg benda, nije puno značilo.
Uspjeh filma podstakao je Džonsona – koji je tada radio kao vozač autobusa u Sent Luisu – da se vrati muzici. Ubrzo je uz Kita Ričardsa, Erika Kleptona i grupu američkih gitarista snimio pjesmu “Johnny B. Bad” kao odgovor na čuveni Berijev hit. I onda su počele da kruže razne priče dok se 2000. godine nije stiglo pred sud.
Bez obzira na odluku suda, bez obzira što su Beri i Džonson odavno umrli, ta sumnja i dalje živi.
Tako je, dragi čitaoče, od početka rokenrol priče sve do danas. Svako prijateljstvo i zajedničko sviranje se na kraju pretvori u sudski spor oko autorstva i obaveznu mržnju.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu