Djeca će možda i dobiti svoju sobu, ali mami i tati onda ne gine razvlačenje kauča u dnevnoj sobi svako veče.
Tako danas životari većina familija u gradovima, jer su cijene kvadrata u Srpskoj astronomske, a mladi parovi teško mogu sebi da priušte veću nekretninu. A koliko su ovi uslovi stanovanja nehumani vidimo po propisanim standardima. Po njima je prosječnoj familiji za kvalitetan život potrebno 80 kvadrata prostora. Duplo više.
Ali džaba, srednji stalež sa ovakvim platama za više se protegnuti ne može, a najbitnije je da čovjek ima svoj krov nad glavom, kakav-takav.
Ipak, kao da to nije dovoljno; porodice koje pazare stan u modernim objektima nemaju prostor za odmor čak ni ispred zgrade. Građevinske firme danas zidaju čitave komplekse bez komadića zelenila, mjesta za klupu ili, ne daj bože, drvo. O sportskom terenu ili igralištu između zgrada nema ni govora, jer svaki komad zemlje se mora unovčiti.
Prije desetak godina u Banjaluci se pričalo kako je naselje Aleja centar nehumano za život, jer je opkoljeno betonom, a sada nam tako izgledaju sve nove zgrade. Ništa bolje nije ni u ostalim gradovima, jer investitori i lokalna zajednica govore istim jezikom.
I umjesto da opštine diktiraju uslove, uslove diktira druga strana, regulacioni planovi se mijenjaju kao od šale, a u svemu ispaštaju jedino građani.
Da ne postoje stara naselja, kada se gradilo po propisima i koja obiluju zelenilom, djeca se ne bi imala gdje pošteno ni igrati. A na to izgleda svi i računaju. Nove zgrade se kompletno naslanjaju na već postojeću infrastrukturu i ljudima ne nude ništa osim golih zidova. I neće, dok god opštine to od njih ne zahtijevaju kao uslov za dobijanje dozvole.
Ne treba niko da kaže: „Ako vam je puno betona u gradu, idite na selo“. Potrebno je da lokalna politika radi u interesu svojih stanovnika i osluškuje potrebe i ruralnih i urbanih krajeva. Potrebno je nama toliko toga…
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu