Poznato ime beogradske punk i novotalasne scene osamdesetih, ponovo svojim neponovljivim “nadrkanim” stavom uskomješava duhove “drevnog” rokenrol Balkana testamentalnom porukom “Neću da budem šljam!”
“Veliki brbljivac” urbanog (od fudbala, šaha, politike, mode do poezije) poslije 40 godina rovarenja po domaćoj rok sceni, odlazeći je iza sebe ostavio 15 diskografskih izdanja i puno zbunjujućih istina. Rokenroleru je sudbina da bude zabavljač, pustolov, neopjevana tajna, ali i vječni luzer. Koliko netipičan muzičar, toliko koloritna pojava. Bavio se muzikom, ali samo kada je htio. Sve one koji su se godinama pitali gdje je, šta radi, odgovor je – u svom rodnom gradu je, šeta ulicama kojima je nekad prkosio. Bio je dio jedne važne ekipe. Na kraju je sam bio svoja ekipa.
Kažu da nikad nije odlazio nigdje, niti mu padalo na pamet da produžava pasoš. Citirao je scenu iz serije “Grlom u jagode”, kada Bane Bumbar ispraća Mikija Rubirozu u inostranstvo. Ovaj ga pita “kad ćeš ti?”, a Bane mu odgovara – “nikad, nek dođu oni ovdje, Beograd je centar svijeta”. Dugo je bio jedna od najkontroverznijih ličnosti tog beogradskog centra svijeta. Iako u javnosti prepoznatljiviji po opakom jeziku i političkim angažmanima svih vrsta nego po komponovanju mega hitova, svakako je jedan od najživopisnijih proizvoda gradske muzičke scene osamdesetih. Ipak, iza njega su ostale pjesme kao belezi vremena i Beograda kao takvog.
Tek da se zna: odrastao na zvuku Sex Pistols, Clash i Ramones i gardu glavne face iz filma “Scarface”, Toniju nikad nisu bili najvažniji slava, uspjeh po svaku cijenu, naslovne strane, prva mjesta na top listama, već osjećanje da djelovanjem stoji iza neumrlog mangupsko-gospodskog gradskog duha. Teško, s druge strane, da postoji mjesto u Beogradu, od sala, preko hala do stadiona, da tamo Toni nije promovisao “frkabili” – poštene nastupe gdje znoj lipti na sve strane. S druge strane, uz njega nikad nisu išli epiteti “legendo” ili “care”…
Ko na vrijeme nije shvatio djelovanje Tonija Montana, sada je dockan za prepričavanje. Ima onih koji su uporno zvockali da nije ozbiljan muzičar, da je osrednji pjevač, bestidni kompilator u stalnim ratu sa sluhom, da je bio sklon šurovanju sa polusvijetom i gubitnicima. Ima trunja istine u svemu tome, ali je riječ o duhovitom šmekeru i gradskoj faci od drugačijeg materijala. Od onih je što nikad nisu nosili leviske 501 iz Pazara ni martinke iz kineske robne kuće. Prosto, u ničemu nije bio fejk.
Nije tetovirao trag na sceni kao neki drugi iz njegovog pokoljenja, ali je zato uporno čuvao svoju verziju rokenrola. Par njegovih hitova iz osamdesetih obilježili su tinejdžerske godine te generacije, bili soundtrack za prve klinačke žurke, muvanje djevojčica, nježni poljubac na klupi u parku… I tako dalje…
U vremenu opšteg nerazumijevanja valja imati sluha za punkabilly čovjeka i malo mjesta u srcu za klasičnog probisvjeta kakav Toni bješe. Ima u svemu tome nečeg uzvišenog. Sve je to dio posljednje beogradske nevinosti i naivnosti nastale kod joj vrijeme nije.
Neko ko je bio drski panker u petnaestoj, uspio da ostane neosedlan i usamljeno svoj u epilogu. Svjestan toga sebi može dopustiti da pridržava zid SKC znajući da će mu svaki grijeh biti oprošten kad se opet pojačala odvrnu, reflektori upale i huk publike razlegne prostorom. Jer… Tonijeva Radost Evrope je vječan marš od Akademije, SKC, Cvetića i Kališa sve do one neotkrivene tačke čudesa gdje se kuju novi snovi za različite beogradske uzraste.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu