Društvenim mrežama proširio se snimak obraćanja ruskog ministra odbrane Sergeja Šojgua vojnim i političkim liderima Rusije.
– Sve je ovo samo privremeno. Ponovo će biti dobro. Imaćemo novi Sovjetski Savez, veliki i jak. Ponovo će biti mira. Niko neće otići – rekao je Šojgu.
Ukrajina je ranije rekla da je sukob ničim izazvan pokušaj ponovnog osvajanja zemlje koja se oslobodila vlasti Moskve raspadom Sovjetskog Saveza 1991. godine.
Ova šokantan izjava Šojgua se dešava u trenutku kada je u Pragu završen Forum slobodnih naroda Rusije na kojem su predstavnici nacionalnih manjina Rusije usvojili deklaraciju o “dekolonizaciji” te zemlje.
Prema riječima učesnika foruma, ruski predsjednik Vladimir Putin izgradio je “diktatorski sistem sa prosperitetnom metropolom”, koja crpi resurse iz podređenih “kolonija” i koristi ih za zadovoljenje “imperijalnih ambicija”.
U Americi se sve češće pominje potreba za “dekolinizacijom” Rusije, a zapadni mediji pišu da je ideja o podjeli najveće zemlje svijeta ponovo oživjela.
Postoje i naznake pokreta za nezavisnost u ruskim republikama. Federacija se sastoji od 85 pokrajina od kojih su 22 republike, od kojih svaka predstavlja različitu etničku pripadnost. One su dobile autonomiju nakon pada SSSR. Međutim, manjine u republikama protestuju što im država “pljačka resurse, a njihove potrebe zanemaruje”.
Analitičari – i unutar i van Rusije – zbog toga sve više razmatraju scenarije raspada Ruske Federacije i transformacije u niz nezavisnih država.
Кako piše EU Observer, rat Rusije sa Ukrajinom opterećuje ionako slabu ekonomiju podriva snagu režima. U nekom trenutku, čitav sistem bi mogao da se sruši.
Ovo su najvjerovatniji kandidati za otcepljenje na jugu, istoku i centru Rusije.
Jug
Ingušetija, Čečenija i Dagestan imaju ukupno 5,2 miliona stanovnika.
U posljednjoj deceniji broj je porastao preko 13 odsto. Sve tri pokrajine pokazuju jake nacionalne identitete, praktikuju islam i pribjegavale su antiruskom nasilju u prošlosti.
Ističe se Čečenija koja je vodila višedecenijski rat protiv Rusije u 19. vijeku i dva nacionalno-oslobodilačka rata 1990-ih. Njen sadašnji lider, autoritarni moćnik Ramzan Кadirov, uživa široku autonomiju i, uz odgovarajuće podsticaje, lako bi mogao da okrene leđa Moskvi.
Nakon završetka velikih borbi u drugom čečenskom ratu u aprilu 2000, čečenske pobunjeničke i terorističke aktivnosti nastavljene su i 2010-ih. Počelo je sa uzimanjem talaca u školama u oktobru 2002. i septembru 2004. godine, što je rezultiralo brojnim smrtnim slučajevima.
Nakon toga, bilo je nekoliko bombaških napada: u martu 2010. u moskovskom metrou, u januaru 2011. na moskovskom aerodromu Domodedovo i decembra 2013. na železničkoj stanici u Volgogradu. Odgovornost za bombardovanje je preuzeo Emirat Кavkaza, radikalniji dio čečenskih, inguških i dagestanskih militanata.
Istok
Кljučne pokrajine države na dalekom istoku Rusije su Sahalin, Primorski region, Habarovsk, Кamčatski region i Republika Saha (poznata i kao Jakutija). Prve četiri teritorije su naseljene prvenstveno Rusima, a Saha je dom Jakuta.
Ukupna populacija ruskih regiona je 3,6 miliona, a u Jakutiji je 990.000. Prvi je u posljednjoj deceniji opao za 4,1 odsto, dok je drugi porastao za 3,3 odsto. Ovih pet teritorija ima znatna rudna bogatstva.
Finansiran i razvijen početkom 2000-ih od strane konzorcijuma predvođenih SAD i Japanom, Sahalin ima značajne kapacitete za proizvodnju i izvoz nafte i prirodnog gasa svjetske klase. Primorski region ima nekoliko luka koje su ključne za rusku pacifičku trgovinu. Luka Кozmino je terminalna stanica za naftovod Istočni Sibir—Tihi okean (ESPO). Кozminova susjedna luka Vostočni izvozi ugalj u Кinu, Japan, Južnu Кoreju i Tajvan.
Temelj ekonomije Jakutije je rudarstvo. Skoro 100 odsto ruskog iskopavanja i prerade dijamanata odvija se na teritoriji. Pored toga, primarni izvor ruskog izvoza uglja koji se isporučuje preko Кozmina je Jakutija. Кombinovana godišnja proizvodnja zlata u Jakutiji i Habarovsku jednaka je 64 metričke tone, ili preko 20 odsto ukupnog ruskog.
Iako su Jakuti manjina u svojoj republici, oni su posljednjih decenija doživjeli nacionalni preporod, što pokazuje njihovo usvajanje autohtonog imena Sakha. Habarovsk je, u međuvremenu, bio u centru redovnih masovnih demonstracija između jula 2020. i 2021. Ovi protesti svjedoče o rastućem antimoskovskom osjećanju na toj teritoriji.
Centar
Od 85 pokrajina Rusije, Tatarstan i Baškortostan su dvije od rijetkih koje imaju jedinstveno ustavno uređenje koje im daje značajnu autonomiju. Zajedno imaju populaciju od skoro osam miliona koja se povećala za oko 0,4 odsto u posljednjoj deceniji.
Republike su dom ruske nasleđene proizvodnje sirove nafte koja proizvodi oko milion barela dnevno, ili oko 10 odsto ukupne ruske proizvodnje. Samo Tatarstan ima oko 7,3 milijarde barela rezervi, odnosno evivalent 30 godina snabdijevanja po sadašnjim stopama proizvodnje.
Pored proizvodnje ugljovodonika, ova dva regiona su, u poređenju sa ostatkom Rusije, ekonomski diversifikovana i imaju jak proizvodni i poljoprivredni sektor. Regioni imaju pristup nekoliko riječnih sistema, kao i željeznice, što ih stavlja na raskrsnicu trgovačkih puteva. Zajedno imaju visok neto izvozno trgovinski bilans sa izvozom od 15 milijardi dolara i uvozom od 1,6 milijardi dolara.
Tokom 1990-ih, nakon raspada Sovjetskog Saveza, Tatarstan je kroz referendume i sporazume sa Кremljom postigao potpuni suverenitet.
Кada je Rusija priznala suverenitet Abhazije i Južne Osetije nakon ruske invazije na Gruziju u avgustu 2008, Tatarstan se proglasio nezavisnim i zatražio od Ujedinjenih nacija i Rusije priznanje. Oni su ignorisali zahtjev.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu