Počev od 1979. godine srednjovjekovni manastir u blizini Novog Pazara dio je Liste svjetske kulturne baštine UNESCO, zajedno sa Starim Rasom.
Manastir Sopoćani zadužbina je kralja Stefana Uroša Prvog Nemanjića, sina prvog srpskog kralja Stefana Prvovjenčanog i ne zna se sa sigurnošću kada je izgrađen, ali je prilično izvjesno da je to bilo polovinom 13. vijeka, budući da je kralj Uroš tada vladao.
Kako navodi „Manastiriusrbiji“, pretpostavlja se da je to ipak bilo tokom druge polovine vladavine kralja Uroša Prvog iz dinastije Nemanjića.
Posebno je interesantan podatak koji se tiče porijekla naziva ove svetinje, koja je okarakterisana kao spomenik kulture od izuzetnog značaja u našoj zemlji.
Smatra se da je staroslovenska riječ kojom je označavan izvor zaslužna i za naziv ovog manastira, budući da se i sam manastir nalazi nadomak izvora rijeke Raške.
Manastir Svete Trojice
Glavna manastirska crkva posvećena je Svetoj Trojici, a naziv “sopotski manastir”, ali i “dom svete Trojice” bio je uobičajen za Sopoćane u periodu srednjeg vijeka, ističe „Vikipedija“.
Razlog zbog koga se vjeruje da je manastir izgrađen tokom druge polovine 13. vijeka vezan je za fresku, na kojoj je prikazana smrt majke kralja Steafana Uroša Prvog Nemanjića, Ane Dandolo. Budući da je ona preminula 1258 . godine, a da je taj događaj prikazan na kompoziciji koja nosi naziv “Smrt kraljice Ane Dandolo”, to je i poslužilo istraživačima kao osnov za ovo uvjerenje.
Interesantno je pomenuti da je srpski kralj Dušan Silni takođe uzeo učešće u gradnji ove svetinje, budući da se smatra da su njegovom zaslugom podignuti zvonik i spoljna priprata.
Tome svjedoči i njegov portret, koji se nalazi na istočnom zidu manastirske crkve i na kome su prikazani i njegova supruga, kraljica Jelena, i njihov sin Uroš.
Freske koje su prethodile renesansi
Iako nema spora da je manastir Sopoćani u arhitektonskom smislu napredan za ono vrijeme, ipak postoji nešto drugo što ga je proslavilo. Freske i ikone su, uprkos zapuštenosti ove svetinje u jednom periodu, ipak opstale do današnjih dana.
Kada se uzme u obzir kvalitet izrade, jasno je i zašto je prisutna pretpostavka da su freske u Sopoćanima radili najuspješniji umjetnici toga doba, te da su najvjerovatnije u taj dio Srbije pristigli iz Stambola.
Pretpostavlja se i da su korišćeni najkvalitetniji materijali toga doba, te da je to jedan od razloga zbog koga su uspjele da odole zubu vremena.
Uz brojne scene iz Hristovog života, među kojima se posebno izdvaja freska na kojoj je predstavljeno rođenje Isusa Hrista, jedna scena je po mnogo čemu posebna.
Na površini od 40 kvadrata prikazana je scena Uspenja Bogorodice, freska koja je na svjetskoj izložbi u Parizu, održanoj 1961. godine, kako navodi „Serbiantimes“, ovjenčana prestižnom titulom najljepše srednjovekovne freske u cijelom svijetu.
Možda najinteresantniji aspekt ove freske nije površina koju zauzima, već činjenica da se na njoj izdvajaju dvije perspektive, a da je jedna figura centralna u obje perspektive.
Centralni dio ove kompozicije je Isus, koji u naručju drži bebu, koja simbolično predstavlja dušu Bogorodice.
Zbog boja i nijansi koje su vidljive na freskama u Sopoćanima, te zbog primjesa helenističkih elemenata i izažaja likova, što se lako može uočiti, sa razlogom se navodi da su ova remek-djela srpskog srednjovijekovnog freskoslikarstva nalik renesansnim.
Na zidovima manastirske crkve mogu se vidjeti i potretri mnogih vladara iz dinastije Nemanjić, među kojima se posebno izdvajaju predstave Uroša Prvog i cara Dušana Silnog, piše Ona.rs.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu