Velikim narodnim mitingom, objektivno, može se nazvati i predizborni skup SDS u Banjaluci neposredno prije izbijanja građanskog rata u BiH, kada je, po brojnim procjenama, održano najveće okupljanje ljudi na jednom mjestu u istoriji grada, a SDS u to vrijeme više predstavljala narodni pokret nego političku partiju.
Narodnim mitinzima, skoro sigurno, mogu se nazvati i protesna okupljanja građana koja su prije nekoliko godina takođe održavana u Banjaluci, a povod je bilo nerazjašnjeno ubistvo studenta Davida Dragičevića.
Narodni mitinzi nisu protesti opozicije zbog izbornih prevara i krađa, zbog toga što ih je Dodik „izlevatio“ ili ko će se sjetiti zbog čega sve još. Da bi se neko okupljanje ljudi moglo nazvati narodnim skupom potreban je širi narodni konsenzus o pitanju ili problemu zbog kojeg se mitinguje, da iza toga stoje i stari i mladi, ljevičari i desničari, doktori nauka i radnici na građevini.
„Granica postoji“ i „Branimo Srpsku“, dva „serijska“ mitinga koji ovih dana putuju širom Srpske, takođe ni po čemu ne zaslužuju naziv „narodnih“ okupljanja, ma koliko se organizatori trudili da ih tako predstave.
Iste face, iste poruke, kome se podrška na tim skupovima daje i pohvale koje tim „spontanim narodnim okupljanjima“ stižu isključivo s istih političkih adresa, istovremene mitinge na međuentitetskoj granici i po sportskim salama i dvoranama debelo su diskvalifikovali kao „narodne“.
Osim ako organizatori skupova „Granica postoji“ i „Branimo Srpsku“ sebe ne poistovjećuju sa cijelim narodom. Što, sasvim sigurno i što je najžalosnije, nije daleko od istine.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu