U ratu se bilo bez struje, preživljavalo od humanitarne pomoći, jela se pseća hrana iz konzervi kojoj su donatori davali neobična imena, riža i leće spremani su na bezbroj načina, bez kiseonika umirale su bebe u porodilištima… Potpuni haos, užas, agonija.
Urbane legende, u kojima je po tvrdnjama mnogih bilo puno istine, govorile su o tome kako je u tim zlim vremenima, dok je običan narod prolazio kroz neizrecive patnje i stradanja, bio nemali broj onih koji su, zahvaljujući političkim pozicijama i moći, živjeli i tada kao bubreg u loju. Šuškalo se o raskalašnim noćima po beogradskim kockarnicama, gdje su se na ruletu gubile desetine hiljada „dojč“ maraka, milionima zarađenim od šverca nafte i cigareta, obijesnim potomcima još objesnijih lidera, koje su sankcije pogađale kao ujed komarca slona.
Tri decenije kasnije, Republika Srpska se, doduše nezvanično, ponovo nalazi pod sankcijama. Hvala Bogu pa se više ne gine, struje ima onaj ko može da je plati, kiseonika u porodilištima takođe ima dovoljno, dok je pseća hrana iz konzervi danas prepakovana u salame i proizvode koji se po akcijskim cijenama, za „sirotinju raju“, legalno prodaje u marketima. Ko nema čak ni toliko, rižu, leće ili makarone može da čeka u sve dužim redovima pred javnim kuhinjama.
Urbana legenda, koja je gola istina, govori o tome da čak i u današnjim teškim vremenima politički lideri i moćnici uživaju kao bubreg u loju. Život na visokoj nozi, bijesni automobili, vile, bazeni i tjeranje inata onima bez čije bi pomoći, što nepovratne što kreditne, većina običnog svijeta pocrkala od gladi.
„Ješćemo i korijenje, ako treba“, prkosna je poruka koju je, navodno, ispalio jedan srpski lider prije 30-ak godina. Oni ga, bogami, ni onda ni danas nisu jeli. Kao ni njihovi obijesni potomci.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu