Bio je to nesvakidašnji spoj pragmatičnog uma, avanturiste i umjetnika u jednom biću.
Ljubav prema ribarstvu donijela mu je ne samo nadimak, već i sreću i spokojstvo. Mika Alas je među prvima pisao o pecanju kao filozofskoj strasti.
Na Sorboni u Parizu je diplomirao i matematiku i fiziku, a doktorirao 1894. godine na temu diferencijalnih jednačina. U Parizu je proglašen studentom generacije. Vratio se u Beograd gdje postaje profesor matematike u Velikoj školi i član Srpske kraljevske akademije nauka i JAZU.
Paralelno sa univerzitetskom tekla je i njegova ribarska karijera. Godinu dana poslije doktorske titule u Francuskoj polaže i ispit za ribarskog majstora na Savi u Beogradu. I u ribarstvu je ostavio dubok trag; još uvijek u Beogradu važi njegov rekord za ulovljenog soma – 120 kg. Jedan je od autora tadašnjeg zakona o ribolovu, a posebno je bio ponosan na zlatnu medalju koju je 1911. dobio u Torinu za izložene ribolovačke eksponate.
Bio je vrstan muzičar, svirao je violinu i imao orkestar koji je svirao po kafanama radi druženja i sopstvenog zadovoljstva. Njegov orkestar “Suz” svirao je po gradskim kafanama, a čitava ekipa podsjećala je na Žarijeve patafizičare. Glavne numere su im bile “Suzovski marš”, “Sakadžijsko kolo” i “Džumbus tema”. Pravili su konceptualne avangardne džumbus balove, gdje se jela riblja čorba po Mikinom receptu.
Profesor fizike Jelenko Mihajlović, bio je hroničar njihovih nastupa. Suzovci su ga zvali Karapampul, a njegov zadatak je bio da čita zapise iz knjige “Celomudrija ovog sveta”. U toj knjizi – svesci sa debelim koricama, čuvali su smiješne novinske tekstove, razne oglase, dvosmislene rečenice i sve ono što bi moglo da ih razveseli. Pijanke i svirke trajale su ponekad danima. Imao je prijatelje u svim društvenim staležima i nije razdvajao ljude po materijalnom bogatstvu već po bogatstvu duše.
Zbog prijateljstva sa Đorđem Karađorđevićem, bratom Kralja Aleksandra, namjerno sklonjenim u kućni pritvor, Mika Alas nije postao član Srpske akademije nauka. Kralj Petar I je navodno napisao u jednom pismu da mu Mika Alas “pečati” sina otpozadi, što je istoričarima otvorilo nove poglede na živote naših velikana.
Objavio je više od 250 naučnih radova iz matematike, za pronalazak hidrointegratora (preteče današnjih računara) dobio je zlatnu medalju na Svjetskoj izložbi u Parizu 1900. godine. Taj podatak ga stavlja uz rame s pionirima sajbersfere, tvorcima prvih kompjuterskih mašina Adom Lavlejs i Čarlsom Babidžem.
Poput pomenutih, bavio se i kriptografijom, autor je šifara koje je srpska i jugoslovenska vojska koristila do početka Drugog svjetskog rata. Napisao je i matematičku teoriju poezije. Zaslužan je za stvaranje novih naučnih disciplina – matematičke fenomenologije i teorije matematičkih spektara. Bio je počasni doktor na akademijama u Bukureštu, Pragu, Varšavi i Krakovu.
Volio je da putuje i obišao je skoro cijelu Evropu, a stigao je da ode i do Sjevernog i Južnog pola. Pisao je i putopise: “Kroz polarnu oblast”, “U carstvu gusara”, “Sa okeanskim ribarima”, “Po zabačenim ostrvima”… “Roman jegulje”. Ratovao je u Balkanskim ratovima i Prvom svjetskom ratu kao oficir, ađutant Kraljevića Đorđa. Penzionisan je 1938, a sljedeće godine postaje počasni doktor Beogradskog univerziteta. Odlikovan je ordenom Svetog Save prvog reda. Godine 1941. učestvuje kao rezervni oficir u odbrani zemlje od Nijemaca. Biva zarobljen u Sarajevu i ubrzo pušten zbog bolesti, ali i zbog urgencije Đorđa Karađorđevića njemačkoj aristokratiji. Umro je dvije godine kasnije u okupiranom Beogradu.
Osim imena IX beogradske gimnazije, jedne ulice na Dorćolu i imena privatne kafane u Borči, u Beogradu nema ničega više posvećenom ovom izuzetnom čovjeku. Njegova kuća na Kosančićevom vencu bila je jedna od najljepših u toj ulici. Mika Alas tek treba da se pridruži slavi Nikole Tesle, Mihajla Pupina i Milutina Milankovića.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu